داروهای اصلاح ژن با سرعت باور نکردنی از آزمایشگاه به مرحله درمان وارد می‌شوند.

• این مطلب از سایت اکونومیست توسط فاضل احمدزاده ترجمه شده و در سایت اکونومیست فارسی ارائه می شود.

اگرچه این درمان‌ها بسیار امیدوارکننده هستند، اما هنوز موانع تکنولوژیکی و اقتصادی وجود دارد که باید برطرف شوند.

در یک روز پاییزی سال ۲۰۲۰ بود که پاتریک داهِرتی داشت با سگش در کوه‌های شیب‌دار شهرستان دانگل ایرلند قدم می‌زد. او در مسیر حرکت متوجه شد که برخلاف همیشه، دچار تنگی نفس شده است. تشخیص پزشکان بیماری نادری به نام آمیلوئیدوز بود که در آن پروتئین خاصی به نام آمیلوئید در بدن تجمع پیدا می‌کند و باعث آسیب به اندام‌ها می‌شود. متأسفانه، این بیماری به مرور زمان باعث درد شدید و در نهایت مرگ بیمار خواهد شد. آقای دوهرتی با یک بیماری سخت دست و پنجه نرم می‌کرد اما خوشبختانه توانست در یک آزمایش دارویی جدید شرکت کند. پس از تنها یک تزریق ، بیماری او به طور کامل بهبود یافت. حالا او به زندگی عادی خود برگشته و هر هفته از کوه‌های کانتی دانگل لذت می‌برد.

با بهره‌گیری از تکنولوژی پیشرفته ویرایش ژن به نام کریسپر-کاس۹، پزشکان موفق به اصلاح ساختار ژنتیکی آقای داهری شدند. این فناوری که در مدت کوتاهی از آزمایشگاه به محیط بالینی انتقال یافته است، پیش‌تر نیز در بهبود بینایی بیماران مبتلا به کوری ارثی به کار رفته بود. این داروها نشان داده‌اند که توانایی درمان بیماری سلول داسی شکل و بازگرداندن شنوایی به موش‌های ناشنوا را دارند. انتظار می‌رود که این دسته از داروها در سال آینده با سرعت بیشتری توسعه پیدا کنند و برای درمان بیماری‌های قلبی و سرطان مورد استفاده قرار گیرند. همزمان، ابزارهای ویرایش ژن پیشرفته‌تری نیز در حال آزمایش هستند.

CRISPR-Cas9 ابزاری است که مانند قیچی عمل می‌کند و می‌تواند DNA را در نقطه دلخواه برش دهد. یک قطعه RNA به این ابزار متصل است و آن را به جایگاه مشخصی از DNA هدایت می‌کند تا آنزیم برش‌زننده دقیقاً در همان نقطه عمل کند. زمانی که DNA شکافته می‌شود، سلول برای ترمیم خود به فعالیت می‌پردازد. داروهای ویرایش ژن با بهره‌گیری از این فرآیند طبیعی، قسمت آسیب‌دیده‌ی کد ژنتیکی را شناسایی کرده و آن را با یک بخش صحیح جایگزین می‌کنند.

پیشرفت‌های خیره‌کننده‌ای در حوزه نوآوری رخ داده است. فناوری ویرایش ژن CRISPR-Cas9 که در سال 2012 کشف شد، به سرعت در صنعت زیست‌فناوری مورد استفاده قرار گرفت و شرکت ای‌جِنِسیس در مدت کوتاهی توانست با استفاده از آن، جنین خوک را به گونه‌ای تغییر دهد که اندام‌های آن برای پیوند به انسان مناسب‌تر شود. در سال ۲۰۱۶، گامی مهم در مبارزه با سرطان برداشته شد. دانشمندان توانستند مجوز آزمایش درمانی جدیدی را بگیرند که از تکنولوژی کریسپر-کاس۹ استفاده می‌کرد. در این روش، سلول‌های ایمنی از بدن بیمار خارج شده، با استفاده از کریسپر-کاس۹ تقویت شده و سپس دوباره به بدن بازگردانده می‌شدند تا با سرطان مبارزه کنند.

در سال بعد، دو شرکت دارویی برجسته، یکی از آمریکا و دیگری از سوئیس، همکاری کردند تا با استفاده از فناوری پیشرفته، دارویی برای درمان دو بیماری خونی نادر و خطرناک به نام‌های سلول داسی شکل و بتا تالاسمی تولید کنند. این دارو CTX001 نام دارد. دلیل بروز هر دو بیماری این است که تغییرات ژنتیکی در روند ساخت هموگلوبین، پروتئین حیاتی برای انتقال اکسیژن توسط گلبول‌های قرمز خون، رخ داده است.

داروی CTX001 که اکنون با نام تجاری Casgevy شناخته می‌شود، در ماه نوامبر سال ۲۰۲۳ به عنوان یک درمان یک‌باره وارد بازار دارویی شد. قیمت بسیار بالای این دارو که ۲.۲ میلیون دلار است، توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. در این روش درمانی، سلول‌های بنیادی خون بیمار گرفته شده و در آزمایشگاه، یک ژن در آن‌ها دستکاری می‌شود تا نوعی هموگلوبین که تنها در دوران جنینی تولید می‌شود، دوباره ساخته شود. سپس این سلول‌های اصلاح‌شده به بدن بیمار بازگردانده می‌شوند. بیمار پس از انجام درمان، قادر می‌شود تعداد کافی گلبول قرمز سالم تولید کند که منجر به کاهش علائم اختلالات خونی می‌شود.

CRISPR-Cas9 تکنولوژی پیشرفته‌ای است، اما مانند هر فناوری دیگری، دارای محدودیت‌هایی است. یکی از این مشکلات، امکان ایجاد برش‌های اشتباه در DNA بیمار به دلیل عدم دقت مولکول راهنمای RNA است. این ابزار با شکستن هر دو رشته DNA، امکان بروز خطا در فرایند ترمیم را افزایش می‌دهد. این خطاها شامل اضافه شدن یا حذف اشتباه اطلاعات ژنتیکی هستند که می‌توانند منجر به بیماری‌هایی مانند سرطان یا اختلال در عملکرد طبیعی سلول شوند.

به منظور کاهش خطرات احتمالی، فناوری در حال بهبود است. یکی از این روش‌ها استفاده از آنزیم‌های نیکاز CRISPR-Cas9 است که برخلاف نسخه اصلی، تنها یک رشته از DNA را برش می‌دهند. از آنجایی که برای ایجاد تغییر ژنتیکی به دو برش نیاز است، استفاده از این آنزیم‌ها به صورت جفت احتمال ایجاد تغییرات ناخواسته را کاهش می‌دهد. دو آنزیم برش مورد استفاده در ویرایش ژن، به ندرت به محل اشتباهی از DNA متصل می‌شوند. علاوه بر این، روش دیگری به نام "ویرایش پایه" امکان تغییر یک حرف از توالی DNA را بدون نیاز به برش فراهم می‌کند.

برخی از تکنیک‌های جدید ویرایش ژن در حال حاضر در محیط‌های بالینی مورد آزمایش قرار می‌گیرند. به‌عنوان مثال، در سال ۲۰۲۲، یک بیمار مبتلا به بیماری ارثی کلسترول بالا، تحت درمان آزمایشی با روش ویرایش پایه قرار گرفت. این بیماری که به صورت ژنتیکی منتقل می‌شود، باعث افزایش سطح کلسترول بد خون می‌شود. دارو VERVE-101 که توسط شرکت Verve Therapeutics ساخته شده است، با تغییر یک حرف از A به G در ساختار ژنتیکی کبد، ژن PCSK9 را غیرفعال می‌کند که این ژن در کنترل سطح کلسترول خون نقش دارد.

شرکت بیم تراپوتیکس مستقر در کمبریج ماساچوست با استفاده از یک روش پیشرفته به نام ویرایش پایه در حال تولید درمان‌هایی برای بیماری‌های مختلف است. این شرکت توانسته است با تغییر چهار حرف از DNA در سلول‌های ایمنی، آن‌ها را برای مبارزه با سرطان خون تقویت کند. همچنین، آن‌ها در حال توسعه محصولی مشابه داروی کاسجوی هستند. شرکت مدعی است که داروی ویرایش پایه آنها در مقایسه با فناوری کریسپر-کاس۹ توانایی بیشتری در افزایش سطح هموگلوبین دارد. نتایج اولیه آزمایش‌های بالینی این دارو برای بیماران در نیمه دوم سال جاری منتشر خواهد شد.

در حوزه تحقیقات پزشکی، روش جدیدی به نام "ویرایش اولیه" در حال ظهور است. این روش با ترکیب آنزیم Cas9 اصلاح‌شده و یک مولکول RNA خاص، قادر است به طور دقیق به بخش مورد نظر DNA رفته و آن را مطابق با الگوی از پیش تعیین‌شده تغییر دهد. در کنار پروتئین کریسپر، آنزیمی به نام رونویست معکوس وجود دارد که وظیفه آن تبدیل اطلاعات ژنتیکی از RNA به DNA است. این آنزیم در محل برش ایجاد شده توسط پروتئین کریسپر، یک توالی DNA دقیق را می‌سازد که منجر به ویرایش ژن می‌شود.

باورنکردنی است که تنها چهار سال و نیم از ارائه مقاله علمی درباره فناوری ویرایش اصلی توسط آزمایشگاه دیوید لیو، دانشمند دانشگاه هاروارد، گذشته و اکنون اولین آزمایش انسانی این فناوری مجوز گرفته است. این خبر را خود او در ماه آوریل در ایکس منتشر کرد. یک شرکت دارویی به نام پرایم مدیسین در ماساچوست در حال تحقیق بر روی دارویی است که امیدوار است بتواند بیماری گرانولوماتوز مزمن را درمان کند. این بیماری نادر و خطرناک باعث ضعف سیستم ایمنی بدن در مقابله با عفونت‌ها می‌شود.

با استفاده از روش ویرایش اولیه، دانشمندان قادر خواهند بود قطعات بزرگی از دی‌ان‌ای را تغییر دهند. این پیشرفت می‌تواند برای درمان بیماری‌هایی مانند هانتینگتون که ناشی از نقص‌های گسترده در ژنوم هستند، بسیار مفید باشد. علاوه بر این، این تکنیک می‌تواند به کاهش هزینه‌های بالای درمان بیماری‌های نادر کمک کند. برخلاف روش‌های سنتی که تنها یک جهش ژنتیکی خاص را هدف قرار می‌دهند، این تکنولوژی جدید قادر است با یک روش درمانی، انواع مختلف جهش‌های ژنتیکی را اصلاح کند. این فناوری به دلیل انعطاف‌پذیری بالا، پتانسیل تصحیح تقریباً ۹۰ درصد از تغییرات ژنتیکی مرتبط با بیماری‌ها را دارد.

پیشرفت‌های اخیر در حوزه ویرایش ژن همچنان ادامه دارد. یکی از این پیشرفت‌ها، روش جدیدی به نام "RNA پل‌زن" است که در مجله نیچر منتشر شده است. این روش از نوع خاصی از RNA استفاده می‌کند که قادر است دو نقطه مشخص در DNA را شناسایی کند: نقطه‌ای که قرار است تغییر در آن ایجاد شود و ژنی که باید جایگزین شود. این تکنیک پیشرفته به دانشمندان اجازه می‌دهد تا قطعات بزرگی از ماده ژنتیکی را به دلخواه اضافه، حذف یا تغییر دهند.

تمام این تکنولوژی‌های جدید در آینده با مشکلات فنی و ایمنی روبرو خواهند بود. یکی از بزرگترین چالش‌ها این است که چگونه داروها را به طور دقیق به قسمت مورد نظر بدن برسانیم. رساندن دارو به سلول‌های خونی، سلول‌های سرطانی، شبکیه و کبد نسبتاً ساده است، اما رساندن دارو به مغز و ریه بسیار پیچیده‌تر است. یکی از راهکارهایی که برای حل مشکل انتقال دارو ارائه شده، استفاده از کپسید است. این ذره بسیار کوچک که توسط شرکت آئرا تراپوتیکس در ماساچوست طراحی شده، دارای پوششی از پروتئین‌های انسانی است. به همین دلیل، می‌تواند بدون ایجاد واکنش شدید سیستم ایمنی، دارو را به بافت‌های مورد نظر منتقل کند.

اگرچه پیشرفت‌های چشمگیری در زمینه داروهای ژنومی حاصل شده است، اما هزینه بسیار بالای این داروها چالش اصلی محسوب می‌شود. به عنوان نمونه، داروی هموژنیکس برای درمان هموفیلی B قیمتی نجومی دارد که حدود 3.5 میلیون دلار است و نسبت به کسجوی یک میلیون دلار گران‌تر می‌باشد. شرکت‌های دارویی بر این باورند که می‌توانند قیمت‌های بالایی برای داروهای خود تعیین کنند، زیرا علاوه بر هزینه‌های سنگین تحقیق و تولید، این داروها به بیماران وعده بهبودی طولانی‌مدت می‌دهند، گرچه دوام اثربخشی این داروها هنوز مورد تردید است.

دلایل منطقی وجود دارد که نشان می‌دهد هزینه‌های بالای فعلی ویرایش ژن ممکن است در آینده کاهش یابد. یکی از راهکارها، تمرکز بر بیماری‌های شایع مانند بیماری قلبی است که تعداد بیماران بیشتری را شامل می‌شود. همچنین، برخی معتقدند که این فناوری به سمت یک ساختار پایه پیش خواهد رفت که بتوان با تغییرات جزئی، آن را برای درمان‌های مختلف به کار برد. این تکنولوژی می‌تواند نیاز به انجام آزمایش‌های بالینی گسترده برای هر داروی جدید را کاهش دهد. اما تا آن زمان، شرکت‌های دارویی به دلیل شرایط اقتصادی بازار تحت فشار هستند و ممکن است مجبور شوند برخی از داروهای امیدوارکننده را کنار بگذارند. با این حال، با توجه به پیشرفت سریع فناوری ویرایش ژن، به نظر می‌رسد که این داروهای جدید در نهایت بر مشکلات خود غلبه کرده و به بازار خواهند آمد.

آمریکا چگونه با استفاده از فناوری هوش مصنوعی توانست سیستمی ایجاد کند که حملات احتمالی طالبان را پیش‌بینی کند؟

• ترجمه شده از سایت اکونومیست توسط فاضل احمدزاده - ارائه در سایت اکونومیست فارسی

پروژه "ریون سنتری" با بهره‌گیری از اطلاعات قابل دسترسی عمومی، به عنوان یک آزمایش موفق در حوزه جمع‌آوری اطلاعات به شمار می‌آید.

در طول تابستان سال ۲۰۲۰، تحلیلگران اطلاعاتی آمریکا که در افغانستان مشغول به فعالیت بودند، یک هشدار جدی از ابزار هوش مصنوعی به نام "ریون سنتری" دریافت کردند. این ابزار چند ماه بود که توسط آن‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. هوش مصنوعی هشدار داده بود که احتمال حمله شدید و خونباری که منجر به کشته شدن بین ۲۰ تا ۴۰ نفر شود، در اوایل ماه جولای در جلال‌آباد، مرکز ولایت ننگرهار، بسیار زیاد است. این پیش‌بینی متأسفانه با تأخیر اندکی در دوم آگوست محقق شد، زمانی که گروه تروریستی داعش با حمله به زندان شهر، حدود ۲۹ نفر را به کام مرگ کشید.

پروژه رِیون سِنتری در اکتبر ۲۰۱۹ آغاز شد، زمانی که نیروهای آمریکایی در افغانستان با کاهش شدید منابع انسانی و مالی مواجه بودند. کاهش تعداد سربازان، تعطیلی پایگاه‌ها و محدودیت در دسترسی به اطلاعات، توانایی آن‌ها را برای مقابله با تهدیدات امنیتی کاهش داده بود. در همین زمان، طالبان با افزایش قابل توجه حملات، امنیت منطقه را به خطر انداخته بودند. برای مقابله با این چالش پیچیده، نیروهای آمریکایی تصمیم گرفتند از فناوری نوین هوش مصنوعی استفاده کنند.

خشونت سیاسی تصادفی نیست. یک مقاله منتشر شده در مجله سازمان بین‌المللی توسط اندرو شاور و الکساندر بولفراس در سال ۲۰۲۳ نشان داد که برای مثال، دمای بالای هوا با خشونت در افغانستان و عراق ارتباط دارد. پژوهشگران دریافتند که افزایش شدید دما از ۱۶ به ۳۸ درجه سانتیگراد با رشد قابل توجهی در احتمال حمایت مردان عراقی از اقدامات خشونت‌آمیز علیه نیروهای بین‌المللی، که از طریق نظرسنجی‌ها سنجیده شده بود، همراه است.

پروژه ریون سنتری برای پیشبرد اهداف خود، گروهی از افسران اطلاعاتی باهوش و خلاق را انتخاب کرد و آن‌ها را در محیط پویا و چالش‌برانگیز یک واحد نیروهای ویژه قرار داد تا بتوانند با آزادی بیشتری آزمایش‌ها و نوآوری‌های خود را انجام دهند. آن‌ها تحقیقات خود را با تحلیل الگوهای مداوم حملات شورشیان که از زمان اشغال افغانستان توسط شوروی در دهه ۱۹۸۰ تکرار شده‌اند، آغاز کردند. سرهنگ توماس اسپهر در مقاله‌ای در مجله پارامترها، نشریه کالج جنگ ارتش آمریکا، به تشریح این تحقیق پرداخته است.

با کمک متخصصان فناوری از سیلیکون ولی، یک سیستم هوشمند ساخته شد که با بررسی داده‌های تاریخی خشونت و اطلاعات عمومی مانند وضعیت هوا، محتواهای شبکه‌های اجتماعی، اخبار و تصاویر ماهواره‌ای، توانست ارتباطات بین این داده‌ها را شناسایی کند. مدلی که از این تحقیق به دست آمد، توانست زمان و مکان حملات احتمالی را تعیین کند و همچنین تعداد افرادی که ممکن است در این حملات جان خود را از دست بدهند تخمین بزند.

در ابتدا سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا و بروکراسی پیچیده پنتاگون به این تلاش با تردید نگاه می‌کردند (و هنوز هم اطلاعات زیادی در این باره منتشر نکرده‌اند). اما سرهنگ اسپهر که در آن زمان مسئول ارشد اطلاعاتی ناتو در افغانستان بود، اعلام کرده است که نتایج این پروژه بسیار چشمگیر بوده است. تا اکتبر ۲۰۲۰، این مدل به مرحله‌ای رسید که توانست احتمال وقوع حملات را با دقت ۷۰ درصد پیش‌بینی کند. این بدان معناست که وقتی مدل پیش‌بینی می‌کرد که احتمال وقوع حمله بسیار بالاست (بین ۸۰ تا ۹۰ درصد)، در ۷۰ درصد مواقع این پیش‌بینی درست از آب درمی‌آمد. این سطح از عملکرد قابل مقایسه با تحلیلگران انسانی است، اما این مدل با سرعت بسیار بیشتری قادر به انجام این کار بود.

انشو روی، مدیرعامل شرکت رومبوس پاور، توضیح می‌دهد: "من در تلاش بودم دلیل موفقیت چشمگیر این سیستم را درک کنم. پس از تجزیه و تحلیل دقیق، متوجه شدیم که داده‌های شهرها حاوی نشانه‌هایی است که نشان می‌دهد سیستم به نوعی توانسته است از الگوهای موجود در شهرها استفاده کند." ماهواره‌هایی که نور را تشخیص می‌دهند، متوجه خواهند شد که شدت نور در کل شهرها پیش از یک حمله کاهش می‌یابد. با این حال، برخی مناطق که سابقه فعالیت‌های دشمن را دارند، افزایش نور خواهند داشت که نشان‌دهنده فعالیت‌های مشکوک است. ماهواره‌های رادار دهانه مصنوعی SAR با ارسال امواج رادار و دریافت بازتاب آن‌ها از سطوح فلزی می‌توانند افزایش تعداد خودروها در یک منطقه را تشخیص دهند. علاوه بر این، ماهواره‌های دیگر نیز افزایش میزان گاز دی‌اکسید کربن را نشان می‌دهند، اما علت دقیق این افزایش هنوز مشخص نشده است.

یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که احتمال وقوع حملات در دمای بالاتر از ۴ درجه سانتی‌گراد، در شرایط نور کم ماه و نبود باران افزایش می‌یابد. سرهنگ اسپهر معتقد است که در برخی موارد، حملات اخیر از نظر مکان، ترکیب نیروهای مهاجم، زمان وقوع و حتی نوع سلاح‌ها با حملات شوروی در دهه ۸۰ تطابق کامل دارد. بر اساس گفته‌های سرهنگ اسپهر، سیستم هوش مصنوعی ریون سنتری بدون نیاز به آموزش خارجی توانایی یادگیری و بهبود عملکرد داشت. این سیستم که در آگوست ۲۰۲۱ به دلیل خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان غیرفعال شد، اطلاعات و تجربیات ارزشمندی را جمع‌آوری کرده بود.

تحلیلگران انسانی به خروجی سیستم به عنوان یک پاسخ قطعی اعتماد نمی‌کردند. در عوض، از آن به‌عنوان یک سرنخ برای استفاده از سیستم‌های سری مانند ماهواره‌های جاسوسی و شنود ارتباطات استفاده می‌کردند تا اطلاعات دقیق‌تری درباره منطقه مورد نظر جمع‌آوری کنند. هنگام ورود تحلیلگران جدید به تیم، آن‌ها را با دقت در مورد نقاط ضعف و محدودیت‌های مدل اطلاعات می‌دادیم. آقای روی توضیح می‌دهد که مدل در برخی مناطق به دلیل کمبود اطلاعات تاریخی، دقت پایینی داشت. به عبارت دیگر، بدون داده‌های کافی، حتی بهترین مدل‌ها نیز نمی‌توانند پیش‌بینی دقیقی ارائه دهند.

با گذشت سه سال از غیرفعال شدن سیستم رِیون سِنتری که وظیفه پیش‌بینی حملات را بر عهده داشت، نیروهای نظامی و سازمان‌های اطلاعاتی تلاش‌های گسترده‌ای برای توسعه هوش مصنوعی جهت پیش‌بینی حملات آغاز کردند. بسیاری از این مدل‌های هوش مصنوعی در مدت اخیر به بلوغ رسیده‌اند. یک مقام اطلاعاتی بریتانیا اظهار داشته است که در صورت وجود این الگوریتم‌ها در زمان پیش از تهاجم روسیه به اوکراین، می‌توانستیم از این حمله جلوگیری کنیم یا حداقل آمادگی بیشتری برای مقابله با آن داشته باشیم. "در گذشته، تکنولوژی ما قادر به ردیابی دقیق برخی اهداف نبود." چهار سال پیش، تصاویر راداری ماهواره‌ای با وضوح پایین بودند، اما اکنون می‌توانیم تصاویری با وضوح بسیار بالا تهیه کنیم که قادر به تشخیص اشیاء بسیار کوچک است. آقای روی می‌گوید مدلی مثل Raven Sentry که با استفاده از داده‌های واقعی میدان جنگ اوکراین آموزش دیده است، به‌سرعت به هوش مصنوعی پیشرفته‌ای تبدیل خواهد شد.

سرهنگ اسپهر توضیح می‌دهد که این مسئله به سادگی یک خط مستقیم پیش نمی‌رود. او می‌گوید: "همانطور که شورشیان عراقی با استفاده از روش‌های ابتدایی توانستند قابلیت‌های دیداری هواپیماهای پیشرفته آمریکایی را مختل کنند و چریک‌های ویتنامی با حفر تونل از تکنولوژی نظارت هوایی فرار کردند، دشمنان آینده نیز با استفاده از روش‌های خلاقانه می‌توانند سیستم‌های پیچیده هوش مصنوعی را گمراه کنند و داده‌های ورودی به آن را آلوده نمایند." با وجود برتری تکنولوژیکی چشمگیر آمریکا و ناتو، طالبان موفق شد در افغانستان پیروز شود که نتیجه‌ای غیرمنتظره بود.

فایده ی اهدای جوایز صنعتی چیست؟

محیطی پر از نوشیدنی‌های الکلی، افراد در حال رقص و تعریق، و دیوارهای شفاف

• این مطلب از سایت اکونومیست توسط فاضل احمدزاده در اکونومیست فارسی ترجمه و منتشر شده است.

جوایز صنعتی که به طور بی‌رویه و اغلب بی‌معنی برگزار می‌شوند، نشان دهنده وضعیت ناامیدکننده‌ای از جامعه هستند. با این حال، این جوایز همچنین بازتابی از ارزش‌ها و انگیزه‌های کارمندان هستند.

مشخص است که چقدر این مراسم‌ها خنده‌دار و بی‌معنی هستند. آن‌ها سعی می‌کنند مثل مراسم جایزه‌های تلویزیونی پر زرق و برق باشند، اما فاقد هرگونه جذابیت و هیجان هستند. برخلاف بازیگران و خواننده‌های معروف که با اعتماد به نفس روی فرش قرمز می‌درخشند، شرکت‌کنندگان این مراسم‌ها اغلب احساس ناراحتی و دست و پا گیر دارند. آن‌ها با کت و شلوارهای اجاره‌ای و پاپیون‌های قلابی، بیشتر به فکر پس دادن لباس‌ها هستند تا لذت بردن از مراسم. گاهی اوقات در این جمع، ناگهان کسی با کفش پاشنه بلند جدیدش زمین می‌خورد و به طور غیرمنتظره‌ای از دیدها پنهان می‌شود. همه هیجان‌زده هستند، اما دلیل اصلی این هیجان، نوشیدنی‌های رایگان است. همه کمی عرق کرده‌اند.

وقتی مشخص می شود که مجری برنامه شب کیست، همه با کنجکاوی منتظر می مانند تا ببینند چه کسی است. اما وقتی چهره مجری را می بینند، برای لحظه ای همه جا ساکت می شود و بعد همه با تعجب می پرسند "این فرد کیست؟" مجری سعی می کند اهمیت کار همه نامزدها را با جدیت مطرح کند (مثل اینکه دنیا به صنعت کامپوزیت وابسته است، یا جوش شیرین فقر را حل می کند!) اما مهمان ها مشغول نوشیدن نوشابه و دزدکی برداشتن منو هستند.

پس از آن، قسمت اصلی مراسم آغاز می‌شود. در این مرحله، جوایز به برندگان اعطا می‌شود و عکس‌های نامزدها بر روی پرده نمایش داده می‌شود تا بینندگان بتوانند چهره واقعی آن‌ها را بدون تأثیر الکل (و با ظاهر جوان‌تر) مشاهده کنند. برخی از دسته‌های جایزه آنقدر غیرمعمول هستند که انسان شک می‌کند که آیا این یک شوخی است یا خیر. صنعت آب بریتانیا به طرز عجیبی برای کسب جایزه‌ای به نام "بهترین طرح کاهش نشت آب سال" رقابت می‌کند. صنعت عروسی هم جایزه‌ای برای بهترین محل برگزاری عروسی در انبار اهدا می‌کند. برخی جوایز دیگر حتی از این‌ها معتبرتر هستند. برای مثال، "جایزه عالی" بالاترین افتخار در "جوایز آجر" است.

هیچ کس معتقد نیست که این رقابت بدون تبعیض برگزار می‌شود. احتمالاً نامزدها به صورت خود انتخابی وارد رقابت می‌شوند، زیرا اغلب خودشان برای شرکت در مسابقه اقدام می‌کنند. علاوه بر این، روش انتخاب برندگان معمولا مشخص نیست. شرکت در مراسم اهدای جوایز بسیار گران است و برگزارکنندگان تلاش می‌کنند تا جوایز را به طور عادلانه توزیع کنند. هرچند، این بدان معنا نیست که همه باید برنده شوند. شرکت‌هایی که هزینه زیادی برای خرید میزهای ویژه و جایگاه‌های برتر پرداخت می‌کنند، معمولاً انتظار دارند که این سرمایه‌گذاری برای آن‌ها بازدهی داشته باشد.

برندگان به این مسائل توجهی ندارند. (بازنده‌ها سعی می‌کنند با رفتار بزرگوارانه خود را برتر نشان دهند و سپس با نوشتن ستون‌های انتقادی انتقام بگیرند.) وقتی نامشان اعلام می‌شود، با عجله به جلو می‌روند و لبخندی تصنعی می‌زنند. شرکت کنندگان با در دست داشتن یک قطعه بزرگ پلکسی گلاس به جایگاه های خود بازمی گردند. همکاران با اشتیاق فراوان برای بررسی دقیق آن مانند یک اثر باستانی دور هم جمع می شوند. پس از اتمام همه موضوعات، افراد حاضر در جلسه و شوخی های کم مزه، مجری برنامه را به پایان می رساند. برای نوشیدن آخرین نوشیدنی، شرکت کنندگان به سمت بار می روند. با امیدواری از رایگان بودن نوشیدنی سوال می کنند.

اگر این مراسم‌ها اینقدر پوچ و بی‌مفهوم هستند، چرا همچنان برگزار می‌شوند؟ پاسخ ساده است: تفریح و افزایش اعتبار. برای مثال، اگر در صنعت آجر فعالیت می‌کردید، قطعا دوست داشتید بگویید که برنده جایزه عالی شده‌اید تا رزومه یا سی وی CV خود را تقویت کنید. جوایز می‌توانند به بازسازی تصویر بخش‌هایی از شرکت‌ها که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند، کمک کنند. همچنین، برای شرکت‌هایی که هزینه‌های زیادی برای حضور در مراسم جایزه می‌پردازند، این رویدادها فرصتی برای تبلیغات با هزینه کم است.

اما مراسم اعطای جوایز نه تنها جنبه تشریفاتی دارند، بلکه نقش مهمی در برآورده کردن نیازهای عمیق کارکنان ایفا می‌کنند. آن‌ها به کارکنان نشان می‌دهند که تلاش‌های آن‌ها دیده شده و ارزش‌گذاری می‌شود، حتی اگر این قدردانی کامل نباشد. اینکه رئیس یا صنعت به عنوان یک فرد موفق به شما نگاه کند، می‌تواند انگیزه و رضایت شغلی شما را افزایش دهد. جوایز به افراد کمک می‌کنند تا احساس کنند بخشی از یک هدف بزرگ هستند. این جمعیتی که اینجا گرد آمده‌اند، نمایندگان صنعتی هستند که نقش مهمی در جامعه دارد و به همین دلیل شایسته تقدیر و جشن است.

جوایز علاوه بر تقدیر از افراد، می‌توانند حس تعلق به یک گروه را تقویت کنند. رقابت، عنصری کلیدی در سیستم اقتصادی سرمایه‌داری است، اما برای بسیاری از کارکنان، این رقابت به صورت انتزاعی تجربه می‌شود. مراسم اعطای جوایز، با ایجاد فضایی رسمی و رقابتی، تصویری کوچک از این رقابت واقعی را ارائه می‌دهند. در فضایی دوستانه و رقابتی، که با دستمال‌های تا شده به شکل گل تزئین شده است، نامزدها از شرکت‌های مختلف مقابل هم قرار می‌گیرند. برندگان به عنوان افراد موفق جشن گرفته می‌شوند و بازنده‌ها دلداری می‌گیرند. جوایز ممکن است از نظر محتوا بی‌معنی به نظر برسند، اما از نظر روانشناختی نقش مهمی در ایجاد حس تعلق و انگیزه در کارکنان دارند.

تلاش آشکار برای پاک کردن یادآوری یک سانحه هوایی بسیار غم‌انگیز در چین

چین با حذف اخبار مربوط به بلایا از رسانه‌ها، سعی در پنهان کردن آن‌ها دارد

• مترجم: فاضل احمدزاده از سایت اکونومیست فارسی
• این مقاله از سایت اکونومیست ترجمه شده است.

تنها بقایای سوخته چند درخت و شاخه که زیر پوشش سرخس‌های جوان قرار دارند، نشان‌دهنده فاجعه‌ای است که حدود دو سال پیش در این دره جنوبی چین رخ داده است. هیچ یادمانی برای 132 مسافری که در پرواز داخلی از کونمینگ به گوانگجو در حال سفر بودند، ساخته نشده است. آن‌ها در بعدازظهر 21 مارس 2022 زمانی که هواپیمای بوئینگ 737 چین شرقی با سرعت بسیار بالا به طور عمودی به زمین برخورد کرد، جان باختند.

یک جاده خاکی و بی‌نشان به محل سقوط در استان جنوبی گوانگشی منتهی می‌شود که از میان باغ‌های مرکبات و درختان اکالیپتوس روستای مولانگ عبور می‌کند. برای مدتی، این محل قبلاً با دیوار فلزی محصور شده بود. اما اکنون کشاورزان با موتورسیکلت از ورودی ها عبور می‌کنند تا به مزارع خود برسند. با این حال، کنترل‌ها همچنان برقرار هستند. وقتی چگوآن در یک بعدازظهر اخیر به سمت دهانه رفت، معاون رئیس کمیته حزب کمونیست روستا که مانند بیشتر مردم محلی نام خانوادگی مو را دارد، به او نزدیک شد. آقای مو در حالی که با گوشی خود از ستون‌نویس فیلم می‌گرفت، توضیح داد: "ما اینجا خیلی به امنیت کشور اهمیت می‌دهیم." روستاییان به دستور دولت برای گزارش "افراد غریبه، جاسوس‌ها و غیره" به او از ورود یک خارجی خبر داده بودند. وی افزود، اهالی محل از گفتن چیزی درباره سقوط هواپیما خودداری می‌کنند.

تا به این لحظه، مسئولان چینی هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای برای این حادثه هوایی ارائه نکرده‌اند. آنها تأیید کرده‌اند که هواپیما، خدمه و شرایط جوی قبل از پرواز در وضعیت نرمال بوده‌اند. تصاویر ضبط شده از لحظه سقوط نشان می‌دهد که هواپیما بدون انفجار یا تکه تکه شدن به زمین برخورد کرده است. با وجود اینکه شرکت بوئینگ در حال حاضر با مشکلات مربوط به ایمنی مواجه است و شهرتش خدشه‌دار شده، اما هیچ‌گونه اطلاعیه یا هشدار ایمنی در رابطه با سانحه هوایی سال 2022 از سوی شرکت‌های بوئینگ و چین شرقی منتشر نشده است. این هشدارها معمولاً برای آگاه‌سازی سایر شرکت‌های هواپیمایی از خطرات احتمالی صادر می‌شوند. به نظر متخصصان هواپیمایی، تنها توضیح منطقی برای این سانحه، "عمل عمدی خلبان" است. همان متخصصانی که پیش‌تر موضوعی را مطرح کرده بودند، اشاره می‌کنند که چین به طور قابل توجهی بر روی نظارت بر سلامت روان خلبانان تمرکز کرده است. این موضوع با برگزاری جلسات تخصصی درباره بیماری‌های روانی در اجلاس ایمنی پرواز آسیا-اقیانوسیه که در ماه آگوست به میزبانی مشترک چین برگزار می‌شود، مشخص می‌شود.

خودکشی خلبان پیش از این نیز منجر به فجایع هوایی شده است، همانطور که در حادثه هواپیمایی جرمن‌وینگز در سال ۲۰۱۵ رخ داد. در این حادثه، کمک‌خلبان هواپیما را عمداً به کوه کوبید و ۱۵۰ نفر جان باختند. با این حال، دولت چین از همان آغاز، پرسش‌های مربوط به احتمال سقوط عمدی پرواز MU5735 شرکت هواپیمایی چین شرقی را رد کرده و این پرسش‌ها را شایعه‌پراکنی خوانده است. متأسفانه، مقامات چینی از بررسی علل دیگر این حادثه خودداری کرده‌اند و به نظر می‌رسد تلاش می‌کنند این فاجعه را به فراموشی بسپارند. پس از سقوط هواپیما، گروهی از افراد با گرایشات ملی‌گرایانه در فضای آنلاین به شدت به خبرنگارانی که با خانواده‌های قربانیان مصاحبه کرده بودند، حمله کردند. از آن زمان تاکنون، خانواده‌های قربانیان و وکلای آن‌ها نتوانسته‌اند فشار لازم را برای پاسخگویی شرکت هواپیمایی دولتی چین شرقی ایجاد کنند. با وجود الزامات بین‌المللی برای ارائه گزارش‌های سالانه درباره تحقیقات سوانح هوایی، گزارش‌های چین در سالگردهای اول و دوم بسیار مختصر و غیرقابل قبول بود. مقامات دولتی دلیل این امر را پیچیدگی حادثه و نیاز به زمان بیشتر اعلام کرده‌اند.

چاگوآن برای تماشای صحنه فاجعه به گوانگشی سفر نکرد. هدف او بررسی نحوه عملکرد فراموشی تحمیلی در سطح زمین بود. این سوال ارزش پرسیدن دارد زیرا فراموشی تحمیلی در چین شی جین پینگ جسورتر می‌شود. رهبران حزب سنتی پنهان‌کاری داشتند و در مواقع بحران، اطلاعات را مخفی می‌کردند. با این حال، در آغاز دوران اصلاحات و با گرایش چین به اقتصاد بازار و تعامل با جامعه جهانی، رسانه‌ها، وکلا، سازمان‌های مردم‌نهاد و برخی مقامات دولتی شروع به پرسشگری از دولت کردند. در سال ۲۰۱۱، تصادف شدیدی بین دو قطار سریع‌السیر در نزدیکی شهر ونژو رخ داد که منجر به کشته شدن چهل نفر شد. مقامات راه‌آهن پس از هشت ساعت تلاش برای یافتن بازماندگان، جستجو را متوقف کرده و برخی از واگن‌های قطار را در گودالی دفن کردند. با این حال، به دلیل اعتراضات شدید عمومی و انتقادهای رسانه‌ای، آن‌ها مجبور شدند عملیات جستجو را از سر بگیرند. پس از بیست و یک ساعت جستجو، یک دختر بچه دو ساله زنده پیدا شد. همچنین، واگن‌های دفن شده را از زیر خاک بیرون آوردند.

در زمان ریاست‌جمهوری آقای شی، رسانه‌های دولتی تحت کنترل شدید سیاسی و سانسور قرار دارند و حزب توانایی پنهان‌سازی حتی بزرگترین فجایع را دارد. پس از حذف ناگهانی محدودیت‌های شدید کرونایی در چین در اواخر سال ۲۰۲۲، بسیاری از پزشکان ادعا می‌کنند که از ثبت کووید-۱۹ به عنوان علت مرگ ممنوع شده‌اند. در ادامه، برای جلوگیری از اینکه محققان مستقل بتوانند تعداد مرگ و میرهای بیش از حد در دوران کاهش شیوع کرونا را محاسبه کنند، مقامات کشوری انتشار آمار سوزاندن اجساد را متوقف کردند.

حکومت خودکامه، استفاده از فناوری و دیدگاه بدبینانه در عمل

با وجود کنترل‌های شدید در مولانگ، آزادی کامل وجود ندارد. آقای مو، در سفر به روستا با یک خارجی، به انتقاد از تاکید غرب بر آزادی پرداخت و گفت که در چین باید از دستورات امنیتی پیروی کرد. او همچنین ادعا کرد که روستاییان به دلیل حضور او چیزی نخواهند گفت، اما این ادعا نادرست بود. با وجود سکوت بسیاری از مردم محلی، برخی از آنها حاضر به صحبت در مورد حادثه شدند. یک روستایی مسن به یاد آورد که چگونه برای کمک به سانحه هواپیما عجله کرده و سپس شاهد عزاداری خانواده‌های قربانیان در مولانگ بوده است. با حضور آقای مو، این روستایی با این عقیده موافق بود که نبود یک بنای یادبود فیزیکی برای چنین فاجعه‌ای عجیب است و افزود: "اگر این تعداد نفر در یک جنگ کشته شده بودند، قطعاً یک یادمان ساخته می‌شد." وقتی از او پرسیده شد که چرا چنین بنایی ساخته نشده است، پاسخ داد: "چگونه می‌توانم توضیح دهم؟ من فقط یک کشاورز ساده هستم."

فاجعه‌های بزرگ تأثیر عمیقی بر مردم می‌گذارند و رهبران از این موضوع آگاهند. آن‌ها با ایجاد فضای سکوت، تلاش می‌کنند تا برخی موضوعات را از دستور کار خارج کنند. در حال حاضر، شهروندان بیشتر از گذشته با مخالفت کردن متحمل ضرر می‌شوند. اگر افراد در فضای مجازی درباره موضوعات ممنوعه صحبت کنند، ممکن است دسترسی آن‌ها به اپلیکیشن‌های ضروری برای زندگی روزمره در چین مانند پیام‌رسانی، خرید و امور مالی قطع شود. در این شرایط، زمان به نفع حکومت است. محل سقوط مولانگ در حال پوشیده شدن توسط پوشش گیاهی است و به زودی هیچ اثری از آن باقی نخواهد ماند.

شهرهای هند هیچ آمادگی‌ای برای فاجعه‌ای که در راهه، ندارن

در اکونومیست فارسی ، ترجمه تخصصی اخبار سایت اکونومیست The Economist را می خوانید.

متن انگلیسی خبر، به درخواست شما از طریق راه های ارتباطی، برای شما ارسال خواهد شد.

انگار که بدبیاری‌ها پشت سر هم میاد.
 

شهرهای هند هیچ آمادگی‌ای برای فاجعه‌ای که در راهه، ندارن.
 

شهر بمبئی که به عنوان ثروتمندترین، پر جمعیت ترین و آزادترین شهر هند شناخته میشه، در واقع نمایانگر شدیدترین شکل مشکلات متعددی است که شهرهای این کشور با اون‌ها دست و پنجه نرم می‌کنن.
 

این شهر در هفته‌های اخیر تحت تاثیر بارش‌های سیل‌آسای موسمی قرار گرفته که باعث آبگرفتگی شدید و تخریب جاده‌ها شده است. سیستم حمل و نقل عمومی آن با ازدحام غیرقابل تحمل مواجه است. روزانه به طور متوسط هفت نفر در قطار شهری جان خود را از دست می‌دهند.
 

دولت معتقد است که افزایش ساخت و ساز، راه حل مسئله است. با این حال، سرمایه‌گذاری سنگین روی زیرساخت، اگرچه ضروری است، نمی‌تواند به تنهایی مشکل را برطرف کند.
 

ایده ساخت خطوط مترو و بزرگراه‌های ساحلی در بمبئی به دهه 1960 برمی‌گردد، زمانی که جمعیت شهر کمتر از 5 میلیون نفر بود. اما اکنون با جمعیت تقریبی 20 میلیونی، نیاز به این زیرساخت‌ها بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود.

با این همه، پیش‌بینی می‌شود که جمعیت شهرنشین تا سال 2050 به دو برابر افزایش یابد. اما هند برای این رشد جمعیت آماده نیست.