باخت انگلیس به ایتالیا و حواشی پس از آن در اکونومیست فارسی
سایت اکونومیست در این خبر، به حواشی و اخبار پیرامون باخت انگلیس به ایتالیا در مسابقات یورو 2020 پرداخته است.
ترجمه این خبر را در اکونومیست فارسی بخوانید.
انگلیس یک مسابقه فوتبال را می بازد. یک ملت عزادار می شود
شیرها و اسب های تک شاخ
چرا این کشور اینقدر به یک بازی اهمیت می داد؟
دیروز پس از دو ساعت فوتبال برابر ایتالیا ، تیم فوتبال انگلیس موفق به کسب قهرمانی نشد و در نهایت به یک فینال رسید. برای بدتر شدن اوضاع ، این تیم بازهم در ضربات پنالتی شکست خورد ، که باعث شد اعصاب ها خرد شوند و امید هوادارانش ناکام گذاشته شوند. بازیکنانی که پنالتی ها را از دست دادند ، به صورت آنلاین با پرخاش های ناخوشایند مواجه شدند.
واکنش ها بیش از حد به نظر می رسد. از این گذشته ، انگلیسی ها به عقل سلیم و فروتنی خود افتخار می کنند. با این وجود ، هنگامی که یک ملت متواضع دور هم جمع می شوند ، گهگاه مستعد کشمکش های دیوانه وار هستند ، و به نظر می رسد فقط یک موضوع گفتگو وجود دارد ، از غذاخوری های قاشق چرب گرفته تا رستوران های با ستاره میشلن.
این اولین باری بود که انگلیس از سال 1966 به فینال می رسید
در انگلیس گرد هم آمدن در کنار یک تیم فوتبال شایسته متشکل از افراد شایسته و تحت هدایت یک مدیر شایسته ، چیزهای زیادی برای جشن گرفتن وجود داشت. اما جای نگرانی زیادی نیز وجود دارد.
به ویژه هنگامی که میهن پرستی شاد انگلیسی به بیگانه هراسی آتاویستی زشتی تبدیل شود ، از بی ادبی – هو کردن سرود ملی ایتالیا در فینال - تا خشونت بی خرد و نژادپرستی آنلاین و نادرست.
اما برای لحظه ای کوتاه ، این مسابقات متفاوت به نظر می رسید.
لیست مطالب اکونومیست فارسی
مترجم و مدرس: فاضل احمدزاده
England loses a football match; a nation mourns
The lions and the unicorns
Why did the country care so much about a game?
After two hours of football against Italy yesterday, England’s football team failed to win a tournament, having at last got to a final. To make matters worse, it lost—again—in a penalty shoot-out, shredding the nerves and dashing the hopes of its fans. The players who missed penalties suffered sickening abuse online.
The reactions seem excessive. After all, the English pride themselves on their down-to-earth common sense. Yet they are prone to occasional bouts of a kind of delirium, when a fractious nation comes together, and it seems there is only one topic of conversation, from greasy-spoon eateries to Michelin-starred restaurants.
It was the first time that England had made it to the finals since 1966.
There was much to celebrate in England coming-together around a decent football team made up of decent people and led by a decent manager. But there is also much to worry about.
Especially when the cheerful English patriotism turned into ugly atavistic xenophobia, ranging from the rude—the booing of Italy’s national anthem at the final—to the mindlessly violent to the vicious online racism.
But for a brief moment, this tournament seemed different.
