تاثیر استفاده از موبایل بر کودکان چیست؟

درخواست‌ها برای محدود کردن دسترسی جوانان به تلفن‌های همراه و رسانه‌های اجتماعی در حال افزایش است.

ترجمه: فاضل احمدزاده در سایت اکونومیست فارسی

منبع

دو ماه پیش، دیزی گرین‌ول و کلر فرنیهو گروهی در واتس‌اپ راه‌اندازی کردند تا در مورد چگونگی مقابله با درخواست‌های فرزندان خردسالشان برای تلفن‌های هوشمند بحث کنند. پس از اینکه آنها در مورد برنامه‌های خود در اینستاگرام پست گذاشتند، والدین دیگری نیز خواهان عضویت در این گروه شدند. اکنون گروه آنها، «کودکانی بدون گوشی هوشمند»، بیش از ۶۰ هزار دنبال‌کننده دارد که در مورد چگونگی دور نگه داشتن فرزندانشان از دستگاه‌های شیطانی بحث می‌کنند - بحثی که طبیعتاً آنها با گوشی‌های هوشمند خود انجام می‌دهند

این گروه مستقر در بریتانیا تنها گروهی نیست که نگران زمان استفاده کودکان از صفحه نمایش است. ماه گذشته ایالت فلوریدا قانونی را تصویب کرد که استفاده از شبکه‌های اجتماعی را برای افراد زیر ۱۴ سال ممنوع می‌کند. گزارش‌ها حاکی از آن است که دولت بریتانیا در حال بررسی ممنوعیت فروش تلفن همراه به افراد زیر ۱۶ سال است. این نگرانی‌ها در کتاب اخیر جاناتان هایت با عنوان «نسل مضطرب» خلاصه شده است، که استدلال می‌کند تلفن‌های هوشمند، و به ویژه شبکه‌های اجتماعی که از طریق آن‌ها قابل دسترسی هستند، باعث «تغییر بدخواهانه‌ی دوران کودکی» می‌شوند.

در یک بحث جنجالی، دو نکته به طور نسبتاً واضح است. اول اینکه، گوشی‌های هوشمند و رسانه‌های اجتماعی به بخش بزرگی از دوران کودکی تبدیل شده‌اند. طبق تحقیقات انجام‌شده در بریتانیا، تقریباً همه کودکان تا سن ۱۲ سالگی صاحب گوشی می‌شوند. به محض اینکه آن‌ها گوشی به دست می‌آورند، بیشتر وقت خود را در شبکه‌های اجتماعی صرف می‌کنند. طبق نظرسنجی‌های مؤسسه گالوپ، نوجوانان آمریکایی تقریباً پنج ساعت در روز را در برنامه‌های شبکه های اجتماعی سپری می‌کنند. یوتیوب، تیک‌تاک و اینستاگرام محبوب‌ترین گزینه‌ها هستند (فیس‌بوک، بزرگترین شبکه اجتماعی جهان، در جایگاه چهارم قرار دارد).

دوم، اکثر افراد موافقند که در بخش زیادی از دنیای ثروتمند، سلامت روان در میان جوانان کاهش یافته است. سهم نوجوانان آمریکایی که در سال گذشته حداقل یک «مورد افسردگی عمده» را گزارش کرده‌اند، از سال ۲۰۱۰ بیش از ۱۵۰ درصد افزایش یافته است. شاید شکاکان پیشنهاد کنند که چنین اصطلاحاتی به سادگی کمتر تابو شده اند. اما این فراتر از صحبت است. در ۱۷ کشور عمدتاً ثروتمند، افزایش قابل توجهی در خودکشی در بین دختران نوجوان و زنان جوان رخ داده است، اگرچه میزان خودکشی آنها همچنان پایین ترین میزان در هر گروه سنی است (نگاه کنید به نمودار).

آیا این پدیده‌ها به هم مرتبط هستند؟ زمان‌بندی گویاست: سلامت روان درست زمانی که تلفن‌های هوشمند و برنامه‌های اجتماعی در دهه ۲۰۱۰ رونق گرفت، شروع به کاهش کرد. برخی مطالعات همچنین نشان می‌دهند که کودکانی که زمان بیشتری را در شبکه‌های اجتماعی سپری می‌کنند، سلامت روانی ضعیف‌تری نسبت به کاربران کم‌مصرف دارند. اما چنین همبستگی‌هایی، علیت را ثابت نمی‌کنند: برای مثال، ممکن است کودکان افسرده و تنها بیشتر از کودکان شاد به «اسکرول سیاه» (گردش بی‌هدف در فضای مجازی و برخورد مداوم با محتوای منفی) روی بیاورند.

تعداد کمی از مطالعات تجربی تصادفی‌سازی‌شده در حال بررسی علّیِ [تأثیر فیس‌بوک بر سلامت روان] هستند. در سال ۲۰۱۷، روبرتو موسکرا از دانشگاه لاس امریکاس و همکارانش، گروهی از کاربران فیس‌بوک در آمریکا را برای یک هفته از این پلتفرم دور نگه داشتند. افرادی که از فیس‌بوک دوری کردند، نسبت به گروه کنترل [گروه شاهد] احساس افسردگی کمتری را گزارش کردند و در فعالیت‌های متنوع‌تری شرکت داشتند؛ همچنین اخبار کمتری را دنبال کردند.

در سال ۲۰۱۸، محققان دانشگاه استنفورد و دانشگاه نیویورک آزمایشی مشابه را انجام دادند، باز هم در آمریکا. پس از یک ماه دوری از فیس‌بوک، افرادی که تحت سم‌زدایی قرار گرفته بودند، نسبت به گروه کنترل احساس خوشبختی بیشتری می‌کردند، زمان کمتری را به صورت آنلاین می‌گذراندند، زمان بیشتری را با خانواده و دوستان سپری می‌کردند و از لحاظ سیاسی کمتر قطبی شده بودند. (باز هم، آن‌ها دانش کمتری در مورد اخبار داشتند و زمان بیشتری را صرف تماشای تلویزیون به تنهایی می‌کردند.) تأثیرات هر دو مطالعه روی احساس رضایت‌مندی متوسط بود.

"متیو گنتسکاو" از دانشگاه استنفورد، یکی از نویسندگان مطالعه ۲۰۱۸، اذعان می‌کند: «شواهد علی معلولی واقعاً قانع‌کننده‌ای که در اختیار داریم بسیار محدود است». اما او استدلال می‌کند که اکثر نکات، مشابه شواهد غیرمستقیم در مورد زمان‌بندی، به یک جهت اشاره دارند. «اگر همه این موارد را کنار هم بگذاریم، فکر می‌کنم برای گفتن این موضوع که احتمال قابل توجهی وجود دارد که این آسیب‌ها بزرگ و واقعی باشند، کافی است.»

بسیاری از موارد همچنان نامشخص است. بهترین آزمایش‌های تصادفی روی بزرگسالان انجام شده است، که آن‌ها موضوع اصلی نگرانی نیستند. اکثر مطالعات روی فیس‌بوک تمرکز می‌کنند، که این روزها بخش کوچکی از رژیم رسانه‌ای نوجوانان است. و آن‌ها عمدتاً در آمریکا هستند، که این با کشورهایی که اکثر نوجوانان جهان در آنجا زندگی می‌کنند، متفاوت است. مطالعه‌ای در 72 کشور که سال گذشته توسط مؤسسه اینترنتی آکسفورد انجام شد، نشان داد که پذیرش فیس‌بوک با بهبود کمی در رفاه در بین جوانان مرتبط است.

رابطه مردم با شبکه‌های اجتماعی نیز از طبقه‌بندی سر باز می‌زند. آزمایش موسکرا نشان داد که اگرچه افراد هنگام عدم استفاده از فیس‌بوک احساس خوشحالی بیشتری می‌کردند، اما همچنان فایده آن را معادل ۶۷ دلار در هفته ارزیابی می‌کردند – و جالب اینجاست که بعد از یک هفته ترک، ارزش آن برای ترک‌کنندگان حتی بیشتر هم شد. پیت اتچلز، نویسنده کتاب «آزادشده» (نگاهی خوش‌بینانه‌تر به زمان صرف‌شده مقابل صفحه نمایش) و از دانشگاه باث اسپا، استدلال می‌کند که پرسیدن اینکه شبکه‌های اجتماعی برای سلامت روان خوب هستند یا بد، سوال اشتباهی است. او می‌گوید شاید سوال بهتر این باشد: «چرا برخی از [کودکان] واقعاً در فضای آنلاین پیشرفت می‌کنند؟ و چرا برخی دیگر… واقعاً با مشکل مواجه می‌شوند؟»

تا زمانی که به این سوال پاسخ داده نشود، به گفته دکتر اتچلز، ممنوعیت استفاده از تلفن یا شبکه‌های اجتماعی تا سنین بالاتر صرفاً باعث به تعویق انداختن مشکل می‌شود. همچنین مشخص نیست که چنین ممنوعیتی چه چیزهایی را باید در بر گیرد. دکتر اتچلز اشاره می‌کند که شبکه‌های اجتماعی همه‌چیز را شامل می‌شوند، از فیس‌بوک گرفته تا بخش چت بازی‌هایی مانند فورتنایت. دکتر گنتسکوف که از حداقل سن بالاتر برای برخی شبکه‌های اجتماعی حمایت می‌کند، در مورد محدود کردن همه آنها هشدار می‌دهد. او می‌گوید: «ارتباط واقعی با دوستان - از طریق تلفن، پیامک یا چت ویدیویی - ممکن است چیزهایی باشد که ما می‌خواهیم بیشتر آن‌ها را تشویق کنیم.» اکثر برنامه‌های اجتماعی ترکیبی از عملکردهایی را ارائه می‌دهند که می‌توان از آنها به درستی استفاده کرد یا سوءاستفاده نمود

در حالی که کارشناسان در حال بررسی چگونگی مهار بدترین جنبه‌های شبکه‌های اجتماعی هستند، نشانه‌هایی وجود دارد که کاربران عادی خودشان در حال یافتن راه‌هایی برای این کار هستند. به اشتراک گذاشتن پست در مورد خود در فضای مجازی کم‌رنگ‌تر می‌شود: طبق گفته‌ی گارتنر، یک شرکت تحقیقاتی، تنها 28 درصد از آمریکایی‌ها در سال گذشته اعلام کردند که از مستندسازی آنلاین زندگی خود لذت می‌برند، در حالی که این رقم در سال 2020، 40 درصد بود. پیام‌ها از شبکه‌های باز به چت‌های خصوصی در حال انتقال هستند. اینستاگرام می‌گوید که در حال حاضر به اشتراک گذاری عکس‌ها در پیام‌های مستقیم بیشتر از فید اصلی است. به نظر می‌رسد در حالی که افراد میانسال مشکلات شبکه‌های اجتماعی‌ای را که با آن‌ها بزرگ شده‌اند، شناسایی می‌کنند، جوانان ممکن است در حال حاضر به سمت پلتفرم‌های دیگری در حال حرکت باشند.

مقاله اکونومیست: چرا زنان فرانسوی دیگر کفش پاشنه بلند نمی پوشند؟

انقلابی در نوع کفش پوشیدن در پایتخت مد جهان رخ داد

مترجم: فاضل احمدزاده

ترجمه مقالات سایت Economist را در اکونومیست فارسی بخوانید.

منبع

20 دسامبر 2023

کفش‌های پاشنه‌بلند که زمانی (پیش از انقلاب فرانسه) در میان مردان فرانسه محبوب بود، اکنون در خیابان‌های پاریس مورد علاقه زنان قرار نمی‌گیرد. صدای آشنا و خوشایند تق تق کفش‌های پاشنه‌دار روی سنگفرش، کم‌کم جای خود را به سکوت زیره‌های لاستیکی می‌دهد. امروزه، نویسندگان مد به زنان فرانسوی درباره «چکمه‌های کلفت les chunky boots» (بوت‌های سنگین، مشکی و با زیره شیاردار) توصیه‌هایی ارائه می‌کنند. در گذشته، کفش های ورزشی در محله‌های اعیان‌نشین پاریس (Beaux Quartiers)، اقدامی زننده به حساب می آمدند و به عنوان یک بدعت آمریکایی مسخره می‌شدند، اما امروزه به پوششی روزمره در کافه‌ها و دفاتر این شهر تبدیل شده است. نزدیک به نیمی از زنان فرانسوی بر اساس یک نظرسنجی، نمی‌توانند با کفش پاشنه‌بلند راه بروند. چه خبر شده است؟

فرانسه‌ی مدرن پاشنه بلند زنانه را به نمادی ماندگار تبدیل کرد. روژه ویویه، طراح فرانسوی، با طراحی “پاشنه‌ی سوزن‌دار” (aiguille=needle) در سال ۱۹۵۴، پدرخوانده‌ی کفش‌های پاشنه‌بلند باریک (استیلتو = stiletto) شناخته می‌شود. او اولین کسی بود که میله فلزی را در پاشنه کفش فرو برد تا ساختار آن را محکم کند و قامت زنان را کشیده‌تر نشان دهد. این برند همچنان کفش‌های پاشنه‌بلند را "ابزار اغواگری بی‌نظیر tools of unstoppable seduction" می‌نامد. کریستین لوبوتین، طراح لوکس فرانسوی، با کفش پاشنه بلند ۱۰ سانتی‌متری با زیره قرمز معروف خود، تحولی در دنیای مد ایجاد کرد. هر جفت از این کفش‌ها حدود ۸۰۰ یورو (۸۷۰ دلار) قیمت دارد.

امروزه کم رنگ شدن استفاده از کفش پاشنه بلند در فرانسه تا حدی به دلیل همه‌گیری کووید- ۱۹ و عادت کردن به دورکاری و رواج "استایل راحت" قابل توضیح است. این [محبوبیت کمتر کفش‌های پاشنه‌بلند] همچنین ممکن است نشانه‌ای از طغیان پس از جنبش #MeToo باشد. نسل جوان‌تر در حال روی گرداندن از ماهیت تغییر شکل‌دهنده‌ی پا توسط کفش‌های پاشنه‌بلند است - به این موضوع در فیلم «باربی» نیز اشاره شده است، جایی که پای بازیگر زن پس از درآوردن کفش‌های پاشنه بلند دیگر صاف نیست.

در طول جشن تعطیلات ، کفش پاشنه بلند - یا حداقل نوعی از آن با پاشنه پهن - ممکن است محبوبیت دوباره‌ای پیدا کند. با این حال، این محبوبیت می‌تواند زودگذر باشد. در خیابان‌ اصلی فرانسه، به نظر می‌رسد این روند تثبیت شده است. مدیر یک فروشگاه کفش در پاریس، زمانی که از او پرسیده می‌شود که آیا کفش‌های پاشنه‌بلند زیادی می‌فروشد، با اشاره به تعداد محدود کفش‌هایی که در قفسه بالایی قرار داده است، می‌گوید: «اوه لالا، نه! این تمام شده است. Oh là là, non! That’s over » به گفته‌ی دستیار فروش یکی دیگر از فروشگاه‌ها، "زنان به دنبال راحتی هستند". مهم این است که بتوانید چکمه‌های تخت و پهن را با یک لباس مجلسی بپوشید و همچنان شیک به نظر برسید.

مقاله اکونومیست: چرا نمی توان ایران را به راحتی تحت فشار قرار داد

(چه عواملی باعث شده اند تا ایران در برابر تهدیدها و زورگویی ها مقاوم باشد؟

سربازان آمریکایی در منطقه، اهداف اصلی گروه‌های شبه‌نظامی مورد حمایت ایران به شمار می‌روند.

مترجم: فاضل احمدزاده

لینک خبر: در سایت اکونومیست

تاریخ خبر: 6 فوریه 2024

بازدارندگی به معنای جلوگیری از اقدام دشمن از طریق تهدید به اقدام متقابل است. آمریکا ممکن است قادر به مدیریت ایران از طریق روش‌های مختلف باشد. از نظر نیروی نظامی، دو طرف تفاوت‌های قابل توجهی دارند. یکی دارای نیروی زمینی گسترده است و دیگری بیشتر به ناوگان‌های جنگی و هواپیماهای جنگنده با سابقه‌ای طولانی تکیه می‌کند. ) کشور اول دارای نیروی نظامی با قابلیت عملیات گسترده در سطح جهان است، در حالی که کشور دوم به کشتی‌های جنگی و هواپیماهای جنگنده‌ای متکی است که از زمان فرود بر ماه قدمت بیشتری دارند.).

مهار ایران در عمل بسیار دشوار بوده است. اقدامات نظامی مانند حملات هوایی ممکن است در رویارویی با گروه‌های شورشی و شبه‌نظامی تأثیر چندانی نداشته باشد. هدف گروه‌های شورشی و شبه‌نظامی تحلیل رفتن قوای دشمن و بقا است، نه ایجاد دولتی منظم و کارآمد. آنها همچنین متحمل شدن تلفات را به راحتی می‌پذیرند.

تهاجم همه جانبه ممکن است تنها راه مطمئن برای بازدارندگی آنها باشد، اما با توجه به سابقه‌ی نامطلوب مداخلات نظامی، (استفاده از روش‌های دیپلماتیک و ابزارهای غیردخالت‌آمیز) کار آمدتر هستند.

از اکتبر ماه، نیروهای نیابتی جمهوری اسلامی در سوریه و عراق بیش از ۱۶۰ حمله به نیروهای آمریکایی انجام داده اند. برخی از این حملات بی‌خطر بودند - بیشتر نمایشی و برای ترساندن بودند تا تهدیدی جدی - اما حمله‌ی ۲۸ ژانویه چنین نبود؛ این حمله در یک پایگاه در شمال شرق اردن رخ داد و منجر به کشته شدن سه سرباز آمریکایی شد. حوثی‌ها، یک گروه شبه‌نظامی مورد حمایت ایران در یمن، ماه‌ها است که حملات موشکی و پهپادی را علیه کشتی‌های تجاری در دریای سرخ انجام می‌دهند و این مسیر حیاتی که حدود ۳۰ درصد تجارت جهانی کانتینر را کنترل می‌کند، مختل کرده‌اند.

آمریکا هم شروع به پاسخ دادن با حمله تلافی جویانه کرده است. در 3 فوریه، آمریکا بیش از 85 هدف در عراق و سوریه بمباران کرد، که اولین مرحله از پاسخ چند مرحله‌ای است که جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، به حمله موشکی در اردن وعده داده بود. روز بعد، این حمله، حوثی‌ها را هدف قرار داد و در تاریخ ۵ فوریه نیز دوباره تکرار شد. دو روز بعد، حمله‌ای آمریکایی در بغداد منجر به کشته شدن یکی از رهبران کتائب حزب الله، یک گروه شبه‌نظامی عراقی مورد حمایت ایران شد. با این حال، حملات نیابتی ایران همچنان ادامه دارد.

منتقدان جنگ‌طلب آقای بایدن فکر می‌کنند دلیلش را می دانند: اعتبار تهدیدهای آمریکا علیه ایران به دلیل تردید در تمایل این کشور به اقدام نظامی مستقیم، زیر سوال رفته است. آنها به عملیات آخوندک در دهه ۱۹۸۰ و در طی «جنگ‌ نفتکش ها» اشاره می‌کنند، زمانی که آمریکا پنج کشتی جنگی ایران را غرق کرد و دو سکوی نفتی این کشور را در خلیج فارس نابود کرد.

منتقدان چپ‌گرا استدلال متفاوتی دارند. آنها صحبت از بازدارندگی را جنگ‌طلبی گمراه‌کننده می‌دانند و در عوض، راه‌حلی ساده ارائه می‌کنند: پایان دادن به جنگ در غزه. اگر اسرائیل کشتار فلسطینی‌ها را متوقف کند، گروه‌های شبه نظامی مورد حمایت ایران ممکن است اقدامات خشونت آمیز خود را متوقف کنند."

هر دو استدلال نادرست هستند. درست است که حمله به نیروی دریایی ایران در سال ۱۹۸۸ این کشور را مجبور کرد حملات خود به نفتکش‌ها را کاهش دهد (و به طور کلی به هدف قرار دادن آمریکایی‌ها پایان دهد).  اما ایرانِ سال ۱۹۸۸ بعد از جنگی هشت ساله و ویرانگر با عراقِ صدام حسین، خسته و بی‌پشتوانه از متحدان قدرتمند بود. ایران در آن زمان چاره ای جز عقب نشینی نداشت. ایرانِ امروز، برعکس، شبکه قدرتمندی از نیروهای نیابتی و تا حدودی حمایت از سویِ هر دو کشورِ روسیه و چین دارد. یک دور حملات آمریکایی ممکن است این کشور را حتی بیشتر به استفاده از این گروه‌های نیابتی سوق دهد - و شاید هم به عنوان تضمینی در برابر حملات آینده، به سرعت به دنبال دستیابی به بمب هسته‌ای باشد.

در مورد جنگ غزه، بسیاری از نیروهای نیابتی ایران این جنگ را به عنوان توجیهی برای اقدامات خود می دانند. اما تاریخ از هفتم اکتبر آغاز نشد. شبه‌نظامیان در سوریه و عراق در یک دهه گذشته ده‌ها حمله علیه نیروهای آمریکایی انجام داده‌اند. حوثی‌ها نیز سابقه‌ی حملات به کشتی‌ها را دارند؛ جنگ تنها بهانه‌ای برای تشدید اقداماتی است که آن‌ها از قبل انجام می‌دادند.

مشکل آمریکا در بازدارندگی ایران ناشی از تناقضات عمیق‌تر در سیاست خاورمیانه‌اش آن است، یعنی تمایلش برای دور شدن از منطقه در عین حال حفظ نیروهای نظامی در آن، به جا گذاشتن حضور نظامی به اندازه‌ای بزرگ که فهرستی از اهداف را ارائه دهد، اما برای محدود کردن واقعی ایران بسیار ناچیز است.

این ترتیب معکوس گولدِیلَکس در ۲۸ ژانویه عواقب مرگباری به دنبال داشت. حمله پهپادی در اردن به یک پایگاه به نام برج ۲۲ که مرکز تدارکاتی برای التنف (یک پادگان دور افتاده آمریکایی در سوریه) ضربه زد. پایگاه التنف که در جریان مبارزه با داعش تأسیس شد، اکنون وجودش به معمایی برای همگان تبدیل شده است. مقامات آمریکایی دلایل مختلفی برای حفظ این پایگاه اعلام کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد در عمل، این پایگاه بیشتر به هدفی آسان برای گروه‌های مورد حمایت ایران تبدیل شده است که هر زمان بخواهند علیه آمریکا اقدام تلافی‌جویانه انجام دهند، به آن حمله می‌کنند.

رژیم ایران نیروهای نیابتی خود را برای بقای خود حیاتی می‌داند: آنها درگیر یک جنگ طولانی‌مدت فرسایشی برای بیرون راندن نیروهای آمریکایی از خاورمیانه و تضعیف اسرائیل و متحدان آمریکا در خلیج فارس هستند. بازدارندگی تنها در صورتی موثر است که این ادراک تغییر کند.

شاید اگر ایران فکر می‌کرد آمریکا برای سرنگونی رژیمش آماده است، از به کارگیری نیروهای نیابتی خود منصرف می‌شد. با این حال، پس از دو دهه ماجراجویی‌‌های شکست‌خورده آمریکا در خاورمیانه، نه آمریکایی‌ها و نه ایرانی‌ها باور نمی‌کنند که چنین چیزی در دستور کار باشد.

متحدان آمریکا در منطقه نیز آن را باور ندارند. یک دهه پیش، اسرائیل و برخی کشورهای خلیج فارس ممکن بود از حملات آمریکا به گروه‌های نیابتی ایران حمایت کنند. در آن زمان، منطقه شعله‌ور بود: ایران به بشار اسد کمک می‌کرد تا سوریه را به قبرستان مخروبه ای تبدیل کند و حوثی‌ها از سنگر شمالی به سرعت در حال پیشروی بودند تا کنترل اکثر مراکز جمعیتی یمن را به دست بگیرند. حمله‌های مداوم آمریکا شاید می‌توانست روند جنگ‌های داخلی در هر دو کشور را تغییر دهد.

هرچند امروز، آن جنگ‌ها به نفع متحدان ایران عملاً حل و فصل شده‌اند. رژیم ایران چنگال‌های خود را در چهار کشور عربی فرو کرده است. چند عملیات نظامی پراکنده نمی تواند [ایران] را از جای خود تکان دهد. به همین دلیل است که عربستان سعودی و امارات متحده عربی سعی کرده‌اند روابط خود را با ایران بهبود بخشند: آنها معتقدند که اگر آمریکا نتواند از شرکای خود محافظت کند، برقراری آرامش از طریق تعامل دیپلماتیک و مشوق‌های اقتصادی، گزینه امن‌تری است.

مقامات آمریکایی پس از حملات هوایی به سوریه و عراق، در جلسه‌ای با خبرنگاران، نه در مورد بازدارندگی، بلکه در مورد تلاش برای «کاهش توان» گروه‌های تحت حمایت ایران صحبت کردند. این ممکن است واقع بینانه تر باشد: اگر آمریکا به اندازه ی کافی موشک های ضد کشتی حوثی ها را منفجر کند، آنها هم مجبورند شلیک به کشتی ها را متوقف کنند (حداقل تا زمانی که ایران بتواند موشک های بیشتری را تحویل دهد).

اما این امر مستلزم یک کارزار طولانی‌مدت است که ممکن است آقای بایدن بخواهد از آن اجتناب کند، که ما را به ریشه ی مشکل باز می‌گرداند. ایالات متحده در خاورمیانه در جدال میان ماندن و رفتن گرفتار شده و نمی داند با نیروهای باقی‌مانده‌اش در منطقه چه کند. وضعیت موجود کارآمد نیست و به طور متناقضی، این ایران است که آمریکا را از تغییر آن بازداشته است.

چرا ارعاب ایران دشوار است؟

خبر زیر در سایت اکونومیست آمده و در این مطلب ترجمه فارسی آن را می خوانید.

Why Iran is hard to intimidate

چرا ارعاب ایران دشوار است؟ (چه عواملی باعث شده اند تا ایران در برابر تهدیدها و زورگویی مقاوم باشد؟

US soldiers are a bull’s-eye target for Iranian militias

سربازان آمریکایی در منطقه، اهداف اصلی گروه‌های شبه‌نظامی مورد حمایت ایران به شمار می‌روند.

مترجم: فاضل احمدزاده
تاریخ خبر: 6 فوریه 2024

 

DETERRENCE IS A simple concept: using the threat of force to stop an enemy from doing something. America ought to have no trouble restraining Iran thus. The former has a globe-striding army; the latter relies on warships and fighter jets that predate the Moon landing. In practice, though, Iran has proved devilishly difficult to deter. It is hard to put off insurgents and militias with air campaigns; their goals are attrition and survival, not well-ordered governance, and they are willing to take casualties. Full-scale invasion may be the only sure way to deter them but the history of such interventions is salutary.

بازدارندگی به معنای جلوگیری از اقدام دشمن از طریق تهدید به اقدام متقابل است. آمریکا ممکن است قادر به مدیریت ایران از طریق روش‌های مختلف باشد. از نظر نیروی نظامی، دو طرف تفاوت‌های قابل توجهی دارند. یکی دارای نیروی زمینی گسترده است و دیگری بیشتر به ناوگان‌های جنگی و هواپیماهای جنگنده با سابقه‌ای طولانی تکیه می‌کند. ) کشور اول دارای نیروی نظامی با قابلیت عملیات گسترده در سطح جهان است، در حالی که کشور دوم به کشتی‌های جنگی و هواپیماهای جنگنده‌ای متکی است که از زمان فرود بر ماه قدمت بیشتری دارند.).

مهار ایران در عمل بسیار دشوار بوده است. اقدامات نظامی مانند حملات هوایی ممکن است در رویارویی با گروه‌های شورشی و شبه‌نظامی تأثیر چندانی نداشته باشد. هدف گروه‌های شورشی و شبه‌نظامی تحلیل رفتن قوای دشمن و بقا است، نه ایجاد دولتی منظم و کارآمد. آنها همچنین متحمل شدن تلفات را به راحتی می‌پذیرند.

تهاجم همه جانبه ممکن است تنها راه مطمئن برای بازدارندگی آنها باشد، اما با توجه به سابقه‌ی نامطلوب مداخلات نظامی، (استفاده از روش‌های دیپلماتیک و ابزارهای غیردخالت‌آمیز) کار آمدتر هستند.

Devilishly= extremely, seriously

Insurgents= شورشیان

Attrition= تضعیف تدریجی

معرفی کتاب اقتصاد به زبان خودمان با متن انگلیسی صفحه 1

Why Study Economics?

مطالعه ی علم اقتصاد به چه کار میآید؟

Never trust an economist with your job

هرگز خود را به دست یک اقتصاددان نسپارید

Most people think economics is a technical, confusing, and even mysterious subject. It’s a field best left to the experts: namely, the economists.

بیشتر مردم فکر میکنند که علم اقتصاد یک موضوع ،فنی گیج کننده و حتی رازآمیز است به عبارت دیگر موضوعی است که باید به متخصصان واگذار شود و این متخصصان کسی نیستند جز اقتصاددان ها.

But in reality, economics should be quite straightforward. After all, economics is simply about how we work. What we produce. And how we distribute and ultimately use what we’ve produced. Economics is about who does what, who gets what, and what they do with it.

اما واقعیت آن است که اقتصاد بایستی کاملاً رک و پوست کنده باشد. در حقیقت از حواشی که بگذریم علم اقتصاد درباره ی این است که چگونه کار میکنیم چه چیزی تولید میکنیم آنچه تولید میکنیم چگونه توزیع میشود و سرانجام چگونه از آنچه تولید کرده ایم استفاده میکنیم علم اقتصاد درباره این است که چه کسی چه کاری انجام میدهد چه کسی چه چیزی به دست می آورد و با آن چه میکند.

At that simplest, grass-roots level, we all know something about the economy. And so we should all have something to say about economics.

در ساده ترین و عامیانه ترین حالت همه ی ما چیزهایی درباره اقتصاد می دانیم و از همین رو باید حرفی برای گفتن درباره ی علم اقتصاد داشته باشیم.

Moreover, because we interact, cooperate, and clash with each other in the economy (even Robinson Crusoe didn’t work alone – he had Friday around to help), economics is a social subject. It’s not just technical, concrete forces like technology and productivity that matter. It’s also the interactions and relationships between people that make the economy go around.

علاوه بر این از آنجا که ما حین فعالیت اقتصادی با یکدیگر تعامل، همکاری و برخورد داریم (حتی "رابینسون کروزو" هم تنها کار نمیکرد و دستیاری به نام "فرایدی" [جمعه] داشت که به او کمک میکرد) میتوان گفت که علم اقتصاد یک موضوع اجتماعی است. در واقع، در اقتصاد فقط نیروهای فنی و مادی همچون فناوری و قابلیت تولید اهمیت ندارند. بلکه برهم کنش ها و روابط بین انسان ها نیز در سر پا نگه داشتن نظام اقتصادی نقشی تعیین کننده دارند.

آیا پیوت فدرال رزرو برای بازار صعودی خواهد بود

مایکل لبوویتز از تحلیلگران سایت investing در مطلبی به تشریح این موضوع پرداخته است.

ترجمه متن مقاله به همراه اصل متن در ادامه مطلب اکونویست فارسی آورده شده است.

A Federal Reserve Pivot Is Not Necessarily Bullish

اگر فدرال رزرو پیوت انجام دهد، لزوما برای بازار صعودی نخواهد بود

An old saying cautions one to be careful of what one wishes for. Stock investors wishing for the Federal Reserve to pivot may want to rethink their logic and review the charts.

یک ضرب المثل قدیمی هست که می گوید، مراقب باش چه آرزویی می کنی (برای آیلتس مناسب است). سرمایه گذاران سهامی که مایل به چرخش (پیوت) فدرال رزرو هستند ممکن است بخواهند در منطق خود تجدید نظر کنند و نمودارها را بررسی کنند.

The second largest U.S. bank failure and the deeply discounted emergency sale of Credit Suisse (NYSE:CS) have investors betting the Federal Reserve will pivot. They don’t seem to care that inflation is running hot and sticky, and the Fed remains determined to keep rates “higher for longer” despite the evolving crisis.

دومین ورشکستگی بزرگ بانک ایالات متحده (کردیت سوییس) و فروش اضطراری با تخفیف عمیق باعث شده است که سرمایه گذاران شرط بندی کنند که فدرال رزرو پیوت یا چرخش سیاست خواهد کرد. به نظر می رسد که آن‌ها اهمیتی به این نمی دهند که تورم داغ و چسبنده است، و فدرال رزرو همچنان مصمم است که با وجود بحران در حال تحول، نرخ‌ها را برای مدت طولانی‌تری بالاتر نگه دارد.

Like Pavlov’s dogs, investors buy when they hear the pivot bell ringing. Their conditioning may prove harmful if the past proves prescient.

مانند سگ های پاولوف، سرمایه گذاران با شنیدن صدای زنگ پیوت خرید می کنند. شرطی شدن آنها ممکن است مضر باشد در صورتی که گذشته ثابت شود.

The Bearish History of Rate Cuts

Since 1970, there have been nine instances in which the Fed significantly cut the Fed Funds rate. The average maximum drawdown from the start of each rate reduction period to the market trough was 27.25%.

تاریخچه نزولی کاهش نرخ

از سال 1970، 9 مورد وجود داشته است که در آن فدرال رزرو به طور قابل توجهی نرخ وجوه فدرال رزرو را کاهش داده است. میانگین حداکثر کاهش از شروع هر دوره کاهش نرخ به پایین ترین سطح بازار 27.25 درصد بود.

The three most recent episodes saw larger-than-average drawdowns. Of the six other experiences, only one, 1974-1977, saw a drawdown worse than the average.

سه اپیزود اخیر شاهد کاهش‌های بزرگ‌تر از حد متوسط بود. از شش تجربه دیگر، تنها یک تجربه، 1974-1977، شاهد کاهشی بدتر از میانگین بود.

So why are the most recent drawdowns worse than those before 1990? Before 1990, the Fed was more active. As such, they didn’t allow rates to get too far above or below the economy’s natural rate. Indeed, high inflation during the 1970s and early 1980s forced Fed vigilance. Regardless of the reason, higher interest rates helped keep speculative bubbles in check.

پس چرا جدیدترین کاهش‌ها بدتر از قبل از سال 1990 است؟ قبل از سال 1990، فدرال رزرو فعال تر بود. به این ترتیب، آنها اجازه ندادند که نرخ‌ها بسیار بالاتر یا کمتر از نرخ طبیعی اقتصاد باشد. در واقع، تورم بالا در طول دهه 1970 و اوایل دهه 1980، فدرال رزرو را وادار به هوشیاری کرد. صرف نظر از دلیل، نرخ های بهره بالاتر به کنترل حباب های سفته بازی کمک کرد.

During the last 20 years, the Fed has presided over a low-interest rate environment. The graph below shows that real yields, yields less inflation expectations, have been trending lower for 40 years. From the pandemic until the Fed started raising rates in March 2022, the 10-year real yield was often negative.

در طول 20 سال گذشته، فدرال رزرو بر محیطی با نرخ بهره پایین نظارت داشته است. نمودار زیر نشان می دهد که بازدهی واقعی، بازدهی کمتر از انتظارات تورمی، برای 40 سال روند کاهشی داشته است. از زمان همه‌گیری تا زمانی که فدرال رزرو در مارس 2022 نرخ بهره را افزایش داد، بازده واقعی 10 ساله اغلب منفی بود.

Speculation often blossoms when interest rates are predictably low. As we are learning, such speculative behavior emanating from Fed policy in 2020 and 2021 led to conservative bankers and aggressive hedge funds taking outsized risks. While not coming to their side, what was their alternative? Accepting a negative real return is not good for profits.

سفته بازی اغلب زمانی شکوفا می شود که نرخ بهره به طور قابل پیش بینی پایین باشد. همانطور که می آموزیم، چنین رفتار سفته بازانه ای که از سیاست فدرال رزرو در سال های 2020 و 2021 نشأت می گیرد، منجر به ریسک های بزرگی از سوی بانکداران محافظه کار و صندوق های تامینی تهاجمی شد. در حالی که به سمت آنها نیامدند، جایگزین آنها چه بود؟ قبول بازده واقعی منفی برای سود خوب نیست.

چرا برخی از دموکراسی ها روسیه را محکوم نمی کنند؟

مطلب ترجمه شده در اکونومیست فارسی

در آسیا، خاورمیانه، آفریقا و آمریکای لاتین، حتی متحدان و مشتریان دیرینه آمریکا درخواست‌های این کشور برای اعمال تحریم‌ها علیه روسیه یا صرفاً برای انتقاد از آن را رد می‌کنند.

افزایش قیمت مواد غذایی و سابقه ریاکاری و خودخواهی غرب کمکی نمی کند.

هند دلایل متعددی برای اجتناب از دشمنی با روسیه دارد: سنت بی طرفی در درگیری های جهانی، اولویت استراتژیک مقابله با چین، و وابستگی اش به تجهیزات نظامی روسیه.

کمتر کشوری به اندازه پاکستان بی پروا بوده است، پاکستانی که در زمان نخست وزیر برکنار شده خود، عمران خان، مدت کوتاهی پس از تهاجم، قرارداد تجاری با روسیه امضا کرد. ‌

اما آنها تنها نیستند.

Why some democracies won’t condemn Russia

In Asia, the Middle East, Africa and Latin America, even longtime allies and clients of America are rebuffing (reject) its entreaties (appeal) to impose sanctions on Russia or merely to criticize it.⁠

⁠Rising food prices and a history of Western hypocrisy and selfishness aren’t helping. ⁠

India has a number of reasons to avoid antagonizing (disagree) Russia: its tradition of neutrality in global conflict, its strategic priority of confronting China, and its dependence on Russian military equipment. ⁠

Few countries have been as brazen as Pakistan, which, under its since-ousted prime minister, Imran Khan, signed a trade deal with Russia shortly after the invasion. ⁠
⁠
But they aren't alone.

لیست مطالب اکونومیست فارسی

از لغات مهم این خبر می توان در بخشهای مختلف آزمون آیلتس استفاده کرد.

مثال استفاده از Condemn در رایتینگ آیلتس:

A large number of people condemned the government for spending money on building more houses instead of investing in preserving the polluted local environment.

تعداد زیادی از مردم دولت را به صرف هزینه برای ساخت خانه های بیشتر به جای سرمایه گذاری برای حفظ محیط پرجمعیت محلی محکوم کردند.

فواید بسیار ین، ارزان ترین ارز دنیای ثروت

مطلب جدید سایت اکونومیست در رابطه آینده ین ژاپن که در اکونومیست فارسی ترجمه شده است.

کانال تلگرام اکونومیست فارسی

https://t.me/theeconomistfarsi

خورشید، همچنین طلوع هم می کند

فواید بسیار ین، ارزان ترین ارز دنیای ثروت (ثروتمندترین و بسیار توسعه یافته ترین کشورهای جهان)

ین واحد پول فراموش شده اقتصاد بزرگ ژاپن است که کمترین تورم را دارد. ‌

زمانی مانند فرانک سوئیس یا دلار آمریکا به عنوان پناهگاه شهرت خوبی داشت. وقتی مشکلی پیش می آمد، شما به دنبال پول ژاپنی می رفتید. اما اخیراً ین چندان قابل اعتماد عمل نکرده است.

ممکن است وضعیت ین به زودی به عنوان پناهگاه بازیابی شود؟

در دنیایی که تورم یک نگرانی جدی است، برای ارزی که قدرت خرید خود را حفظ می کند، حرف های زیادی برای گفتن وجود دارد. ‌

Imported goods tripled in one month: Which country is Iran's main partner?

In Economist Farsi, we translate the most important economical news of Iran.

According to the estimates of the Tehran Chamber of Commerce, in September, compared to the previous month, goods imported into the country have tripled in value. Also in the same month, the value of exports increased 1.2 times. Iran had about $ 4.1 billion in exports and $ 6.5 billion in imports in September.

The investigations show that the allocation of Governmental USD with the Value of (1 USD = 4200 Tomans) in the first half of this year has continued and by the end of September, about 12.4 million tons of basic goods worth seven billion dollars have been imported into. (The price of dollar at the moment in Iran’s market is 1 USD = 28000 Tomans but the government gives subsidies to special companies to import goods. This has caused major corruption).

The volume of transit of foreign goods in Iran has exceeded 5.86 million tons, which shows a growth of 88% compared to the same period last year.

The presented statistics show that Iran's trade in terms of weight and value is experiencing a significant increase compared to the previous year. Exports of Iranian goods in the first six months of 1400 = 2021 exceeded 60 million tons, which shows an increase of 30 percent, and in contrast to Iran imported about 19 million tons of goods, which also increased by 14 percent.

In terms of value, Iran's exports during this period were 21.8 and imports 23.1 billion dollars, which shows a growth of 61 and 37 percent, respectively, compared to the same period last year.

There are no major changes in the destinations and principles of export and import. China continues to be Iran's main export destination with $ 6.5 billion worth of Iranian goods, and Iraq with $ 3.8 billion, Turkey with $ 2.3 billion, the United Arab Emirates with $ 2.2 billion and Afghanistan with $ 1 billion.

In the above-mentioned figures, the differences between China and Iraq are remarkable. At some point last year, Iraq's imports from Iran were even higher than China's, but in 2021, China bought nearly twice as much goods from Iran.

Among the main exporters of goods to Iran, the United Arab Emirates has been able to stabilize its position by exporting $ 7.3 billion worth of goods to Iran. Turkey is next with $ 2.4 billion, followed by Switzerland with $ 900 million in exports to Iran.

According to trade statistics, Iran's trade balance with China was positive $ 1.5 billion and with Turkey was almost zero.

However, the trade balance with the UAE is almost $ 5 billion negative. Thus, China is still Iran's main partner in total exports and imports, and the United Arab Emirates is very close to China in this statistic.

Translator: Fazel Ahmadzadeh from Economist Farsi

ابراهیم رئیسی با رویارویی ایران و غرب روی کار می آید

دریافت

خبر the Economist در مورد آغاز بکار دولت ابراهیم رئیسی و بحران های پیش روی او را در اکونومیست فارسی ترجمه کرده ایم.

رئیس جمهور جدید ایران با بحران حمله به کشتییرانی مورد استقبال قرار گرفت. اما ممکن است او ناراحت این موضوع نباشد

ابراهیم رئیسی در اولین روز آغاز به کار دو مرحله ای خود، در سوم آگوست (12 مرداد) از اینکه محدودیت های کووید -19 اجازه نداد دست مراد خود ، آیت الله علی خامنه ای را ببوسد، اظهار تاسف کرد. اما هیچ تردیدی در پیوند آقای رئیسی ، رئیس جمهور جدید ایران و آقای خامنه ای ، رهبر ایرانجود نداشت. هر دو نفر روحانیون تندرویی هستند که به جهان و به ویژه غرب با شک و تردید نگاه می کنند. آقای خامنه ای در آستانه این مراسم گفت: "اعتماد به غرب نتیجه ای در بر ندارد."

برخی در ایران ممکن است برای رویارویی فشار بیاورند. در 29 ژوئیه ، درست چند روز قبل از آغاز به کار دولت ، یک هواپیمای بدون سرنشین مملو از مواد منفجره به سمت MV Mercer Street ، یک نفتکش نفتی در سواحل عمان که توسط یک شرکت متعلق به اسرائیل اداره می شد ، پرواز کرد. دو خدمه ، یک انگلیسی و یک رومانیایی کشته شدند. آمریکا ، بریتانیا ، اسرائیل و رومانی ایران را، که دخالت خود را رد کرد، مقصر می دانند. سعید خطیب زاده ، سخنگوی وزارت خارجه ایران ، اسرائیل را به ایجاد "بی ثباتی ، وحشت و خشونت" متهم کرد و هشدار داد که "هر کس باد بکارد ، گردباد را درو خواهد کرد".

دریافت

سپس ، در سوم آگوست ، حادثه دیگری در آبهای نزدیک ایران رخ داد (نقشه را ببینید). افراد مسلح سوار کشتی تانکر حامل قیر MV Asphalt Princess شدند، و آن را به سمت ایران می بردند و پس از آنکه خدمه موتورها را خراب کردند، پس از حدود 15 ساعت ، از کشتی پیاده شدند. بنابر ضبط ارتباطات بین کشتی و گارد ساحلی امارات توسط آرگوس مدیا ، یک شرکت اطلاعات انرژی ، خدمه می گویند مهاجمان ایرانی بودند. ایران دخالت خود را رد کرد. مالکیت آسفالت پرنسس متعلق به شرکتی در دبی است که دو سال پیش کشتی دیگری توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ، قوی ترین نیروی نظامی ایران، ربوده شده بود.

ایران و وابستگانش در سال های اخیر با آمریکا ، عربستان سعودی و امارات متحده عربی تبادل حملات داشته اند. سایه جنگ بین ایران و اسرائیل نیز تشدید شده است. چندین کشتی مورد حمله قرار گرفته اند و هر طرف، طرف دیگر را مقصر می داند. اسرائیل مواضع ایران در سوریه را مورد حمله قرار داده و متهم است که به مردم و تأسیسات در ایران، گاهی اوقات با سلاح های سایبری، حمله کرده است. یک حمله در اوایل سال جاری به مجتمع اصلی غنی سازی اورانیوم ایران ، در نطنز ، با استفاده از مواد منفجره کار گذاشته شده ، خسارت قابل توجهی وارد کرد.

اگر سپاه پاسداران پشت حملات به کشتیرانی باشد ، جای تعجب نخواهد بود. عملکرد آن مبهم است ، اما به نظر می رسد اغلب سیاستی مغایر با دولت منتخب ضعیف را دنبال می کند. یا حداقل این رابطه را زمانی که حسن روحانی (شخصی عملگرا که تلاش برای ارتباط با غرب داشت ) هنوز رئیس جمهور بود، داشت. (او پس از دو دوره متوالی، رئیس جمهوری را به آقای رئیسی سپرد). در شرایطی که تندروها اکنون کنترل کل دولت را در دست دارند ، باید تنش کمتری ایجاد شود. محمد مرندی ، فرد دانشگاهی که از نزدیکان سپاه است می گوید: "در دولت جدید ، ایران بسیار قاطع تر خواهد بود."

همه اینها تلاش برای احیای توافق هسته ای امضا شده در سال 2015 توسط ایران و شش قدرت جهانی را پیچیده می کند. این توافقنامه که برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) نامیده می شد ، باعث می شد که ایران برنامه هسته ای خود را محدود کرده و در ازای لغو برخی از تحریم های بین المللی با بازرسی های دقیق موافقت کند. اما در سال 2018 ، در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ ، آمریکا این توافق را کنار گذاشت. در واکنش ، ایران شروع به نقض بخش هایی از آن کرد.

رئیس جمهور جو بایدن وعده داده است که اگر ایران به تعهدات خود بازگردد ، به توافق باز می گردد. آقای رئیسی در سخنرانی خود در 3 آگوست گفت که دولتش برای لغو تحریم های "ظالمانه" اعمال شده توسط آمریکا اقداماتی را انجام خواهد داد. اما ششمین دور مذاکرات غیرمستقیم برای احیای برجام در ماه ژوئن به پایان رسید. هنوز تاریخی برای از سرگیری مذاکرات تعیین نشده است. در همین حال ، ایران به گسترش فعالیت های هسته ای خود ادامه داده است. ایران غنی سازی اورانیوم فراتر از سطوح مورد نیاز برای استفاده غیرنظامی را انجام می دهد و همکاری با بازرسان را به شدت محدود کرده است.

بریتانیا اعتراضات خود را بر سر مرسر استریت در سازمان ملل متحد افزایش می دهد. دومینیک راب وزیر امور خارجه این کشور گفت: "انگلیس با شرکای بین المللی ما در حال پاسخگویی هماهنگ به این حمله غیرقابل قبول است." ژنرال سر نیک کارتر ، ارشدترین افسر نظامی گفت: "در نهایت ، ما باید بازدارندگی را بازگردانیم."
با این حال ، آمریکا و بریتانیا ممکن است بخواهند هر گونه پاسخی را برای زنده نگه داشتن مذاکرات برجام محدود کنند. رهبران اسرائیل ، هرگز طرفدار توافق هسته ای نیستند ، ممکن است اقدامات شدیدتری را ترجیح دهند. آموس یدلین ، رئیس سابق اطلاعات ارتش رژیم صهیونیستی می گوید: "این بار قیمت بالا می رود."

لیست مطالب اکونومیست فارسی

مترجم و مدرس: فاضل احمدزاده

Ebrahim Raisi takes office, as Iran and the West face off

Iran’s new president is greeted with a crisis over attacks on shipping. But he may not mind

ON THE FIRST day of his two-part inauguration on August 3rd, Ebrahim Raisi regretted that he could not kiss the hand of his mentor, Ayatollah Ali Khamenei, owing to covid-19 restrictions. But there was no doubting the bond between Mr Raisi, Iran’s new president, and Mr Khamenei, its supreme leader. Both men are hardline clerics who view the world, and the West in particular, with suspicion. “Trusting the West does not yield results,” said Mr Khamenei in the run-up to the ceremony.
Some in Iran may be pushing for confrontation. On July 29th, just days before the inauguration, a drone laden with explosives was flown into the MV Mercer Street, an oil tanker off the coast of Oman managed by an Israeli-owned firm. Two crew members, a Briton and a Romanian, were killed. America, Britain, Israel and Romania blamed Iran, which denied involvement. Saeed Khatibzadeh, an Iranian foreign-ministry spokesman, accused Israel of creating “instability, terror and violence” and warned that “whoever sows the wind shall reap the whirlwind”.

Then, on August 3rd, came another incident in nearby waters (see map). Gunmen boarded a bitumen tanker, the MV Asphalt Princess, and sailed it towards Iran before disembarking some 15 hours later, after the crew reportedly sabotaged the engines. The crew said the assailants were Iranians, according to recordings of communications between the ship and the Emirati coastguard heard by Argus Media, an energy-information firm. Iran denied involvement. The Asphalt Princess is owned by a firm in Dubai that had another vessel hijacked two years ago by the Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC), Iran’s most powerful military force.

Iran and its proxies have exchanged attacks with America, Saudi Arabia and the United Arab Emirates in recent years. A shadow war between Iran and Israel has also been escalating. Several vessels have been attacked, with each side blaming the other. Israel has struck Iranian positions in Syria and is accused of attacking people and facilities in Iran, sometimes with cyber-weapons. An attack earlier this year on Iran’s main uranium-enrichment complex, in Natanz, using planted explosives, did significant damage.

If the IRGC is behind the attacks on shipping, it will come as no surprise. Its workings are murky, but it often seems to pursue a policy at odds with that of the weak elected government. Or at least, it did when Hassan Rouhani, a pragmatist who reached out to the West, was still president (he handed over to Mr Raisi after the maximum two consecutive terms). With hardliners now in control of the entire government, there should be less tension. “Under the new administration, Iran will be much more assertive,” says Mohammad Marandi, an academic who is close to the IRGC.

All of this complicates efforts to revive the nuclear deal signed in 2015 by Iran and six world powers. That agreement, called the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), had Iran curb its nuclear programme and agree to rigorous inspections in return for the lifting of some international sanctions. But in 2018, during the presidency of Donald Trump, America abandoned the deal. In response, Iran began breaking parts of it.

President Joe Biden has promised to return to the deal if Iran comes back into compliance. In an address on August 3rd Mr Raisi said his government would take steps to lift the “tyrannical” sanctions imposed by America. But a sixth round of indirect negotiations to revive the JCPOA ended in June. There is no date set for the resumption of talks. Iran, meanwhile, has continued to expand its nuclear activity. It is enriching uranium beyond the levels required for civilian use and it has sharply curbed co-operation with inspectors.

Britain will raise the strike on the Mercer Street at the UN. “The UK is working with our international partners on a concerted response to this unacceptable attack,” said Dominic Raab, its foreign secretary. “Ultimately, we have got to restore deterrence,” said General Sir Nick Carter, its most senior military officer.

Still, America and Britain may want to limit any response in order to keep the JCPOA talks alive. Israel’s leaders, never fans of the nuclear deal, may prefer more forceful action. “This time the price is going up,” says Amos Yadlin, a former head of Israeli military intelligence.