توافق هسته ای ایران و آمریکا آیا احیا شدنی است؟
خبر اکونومیست در رابطه با توافق هسته ای ایران و آمریکا، بسیار هائز اهمیت و حاوی نکات مهمی است.
در این پست از اکونومیست فارسی سعی میکنم ترجمه کامل این خبر را قرار دهم چرا که برای تصمیم گیری ها آینده ما مهم هست.
لغات مهم این خبر را می توانید در انتهای این پست بخوانید.
همچنین لیست مطالب اکونومیست فارسی را می توانید از اینجا ببینید.
متن انگلیسی خبر اکونومیست به همراه ترجمه فارسی
آیا آمریکا و ایران می توانند توافق هسته ای خود را احیا کنند؟
آمریکا و ایران - به طور غیرمستقیم ، از طریق انگلیس ، چین ، فرانسه ، آلمان ، روسیه و اتحادیه اروپا - در حال بحث در مورد چگونگی احیای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) هستند.
این توافق نامه در سال 2015 امضا شد اما پس از سه سال توسط رئیس جمهور دونالد ترامپ متوقف شد.
در پاسخ به تحریم های آمریکا ، ایران با آزمایش سانتریفیوژهای پیشرفته و جمع آوری اورانیوم غنی شده ، در میان سایر مراحل پیش بینی شده ، به طور پیوسته مقررات مربوط به فعالیت هسته ای را نقض کرده است.
در طول یک سال گذشته ، آمریکا و ایران هرکدام گفته اند که در صورت انجام توافق، دیگری نیز حاضر به بازگشت به مفاد توافق اصلی هستند.
اما موانعی وجود دارد.
گفته می شود که توافق نزدیک است ، اما موانع زیادی وجود دارد.
گرند هتل در Ringstrasse وین ، بلوار زیبای شهر ، یک مکان عالی برای دیپلماسی هسته ای است. این محل فقط محیط مجلل یا میزان نامحدود قهوه نیست. این هتل همچنین به مدت 22 سال مقر آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) ، ناظر هسته ای جهان بود. با این حال دیپلمات هایی که از ماه آوریل ، برای آخرین بار در 20 ژوئن ، برای شش دور گفتگو در آنجا جمع شده اند ، تاکنون اقبال کمی داشته اند. و ممکن است زمان کم بیاید.
The IAEA estimated in May that Iran had produced over 3,000kg of uranium enriched up to 5% purity (see chart), enough for several bombs if enriched further. Over 70kg is now also enriched to over 20%, which is most of the way to weapons-grade.
آژانس بین المللی انرژی هسته ای در ماه مه تخمین زد که ایران بیش از 3000 کیلوگرم اورانیوم غنی شده تا خلوص 5٪ تولید کرده است (نمودار را ببینید) ، در صورت غنی سازی بیشتر برای چندین بمب کافی است. بیش از 70 کیلوگرم در حال حاضر نیز به بیش از 20 درصد غنی شده است که بیشتر راه رسیدن به سطح سلاح طی شده است.
در طول یک سال گذشته ، آمریکا و ایران هرکدام گفته اند که اگر طرف مقابل نیز این کار را انجام دهد ، مایلند به شرایط توافق اصلی بازگردند. معاون وزیر امور خارجه ایران پس از آخرین دور گفت: "ما فکر می کنیم تقریباً تمام اسناد توافق نامه آماده است." نماینده اتحادیه اروپا در سازمان ملل متحد در تاریخ 30 ژوئن ، "سطح جدیدی از خوش بینی" وجود دارد. وزارت خارجه روسیه معتقد است که ممکن است یک معامله تا 14 ژوئیه ، ششمین سالگرد برجام، انجام شود. و اما بازگرداندن شرایط اصلی به آسانی به نظر نمی رسد ، زیرا از زمان اولین توافق ، شرایط بسیار تغییر کرده است.
اینکه ایران در بحبوحه یک انتقال سیاسی است به وضعیت کمکی نمی کند. ابراهیم رئیسی ، یک ملی گرای تندرو ، پس از انتخابات دستکاری شده در ماه گذشته ، قرار است در تاریخ 3 آگوست جای حسن روحانی ، مصلحت گرا را به عنوان رئیس جمهور بگیرد. خصومت آقای رئیسی و اطرافیان او، نسبت به دولت فعلی، با آمریکا و غرب بیشتر است. این بدان معنا نیست که یک توافق غیر ممکن است – همچنانکه قبلا ، یکی دیگر از تندروها ، محمود احمدی نژاد ، سلف آقای روحانی ، مذاکراتی را آغاز کرد که در نهایت منجر به برجام شد. اما انتخاب آقای رئیسی همه چیز را پیچیده می کند.
انیسه باصیری تبریزی از موسسه خدمات رویال یونایتد ، اندیشکده انگلیسی ، می گوید: "دولت آقای روحانی" انگیزه بسیار کمی "دارد که ماه آخر کار خود را به دیپلماسی با سراسیمگی اختصاص دهد. هرگونه پاداش سیاسی دور خواهد بود ، زیرا انتخابات بعدی - برای پارلمان ایران (مجلس) – تا سه سال دیگر اتفاق نخواهد افتاد. دکتر تبریزی می گوید و همچنین هیچ تضمینی وجود ندارد که دولت جدید هر معامله ای را که به ارث می برد به طور کامل اجرا کند.
سیاست داخلی ایران تنها مانع راه توافق نیست. یک مقام ارشد آمریکایی که در 24 ژوئن به طور ناشناس در برابر خبرنگاران صحبت می کرد ، هشدار داد: "ما هنوز اختلافات جدی داریم که هنوز حل نشده است." "چه این اقدامات هسته ای باشد که ایران برای بازگشت به انطباق باید انجام دهد ، چه کاهش تحریم هایی که ایالات متحده ارائه می دهد یا توالی اقدامات هر دو طرف است."
تعیین توالی اقدامات دیگر مانعی نیست. هر دو طرف قبول دارند که می توانند در یک سری مراحل همزمان به توافق برگردند نسبت به اینکه منتظر بمانند که دیگری ابتدا همه کارها را انجام دهد. اما چالش های دیگر همچنان باقی است.
ایران گفته است که از آمریکا می خواهد همه تحریم های اعمال شده توسط آقای ترامپ را لغو کند. آمریکا پاسخ می دهد که فقط تحریم هایی را که تحت مفاد برجام هستند بر می دارد. در واقع در ماه مارس ، دولت بایدن تحریم های جدیدی را علیه دو عضو سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به دلیل نقض حقوق بشر اعمال کرد. Henry Rome از گروه اوراسیا ، مشاور ، می گوید: این انواع تحریم ها ،" از نظر اقتصادی بی اهمیت اما از نظر سیاسی بسیار حساس "، بسیار چالش برانگیز است. آنها شامل برچسب زدن آمریکا به سپاه به عنوان یک گروه تروریستی و تحریم رهبر معظم انقلاب ، فرماندهی نظامی ایران و شخص آقای رئیسی است.
سپس در تاریخ 30 ژوئن ، مجید تخت روانچی ، سفیر ایران در سازمان ملل متحد ، گفت که این کشور خواستار "تضمین هایی است که ... ایالات متحده بار دیگر از برجام خارج نخواهد شد" تا از ترساندن سرمایه گذاران بالقوه جلوگیری کند. مقامات آمریکایی می گویند ارائه چنین اطمینانی غیرممکن است ، مهمترین دلیل این امر این است که برجام بدون حمایت دو سوم سناتورهای آمریکا نمی تواند به پیمان لازم الاجرا تبدیل شود. جمهوری خواهان که نیمی از مجلس سنا را تشکیل می دهند ، از همان ابتدا با تلخی با این توافق مخالفت کردند. در هر صورت ، آقای ترامپ همچنین نشان داد که یک رئیس جمهور می تواند به راحتی حتی از پیمان های دیرینه خارج شود. یک مقام آمریکایی ، حتی قبل از اظهارات آقای روانچی ، گفت: "چیزی به عنوان ضمانت وجود ندارد ،" و من فکر می کنم ایران آن را می داند و ما آن را می دانیم. "
کشورهای غربی گله های خاص خود را دارند. آنها استدلال می کنند که اگرچه ایران نقض این توافق را قابل جبران و برگشت پذیر معرفی کرده است ، اما با استفاده از سانتریفیوژهای پیشرفته و تولید فلز اورانیوم (شکل جامد مورد استفاده در راکتورها یا بمب ها ، برعکس ترکیب گازی مورد استفاده در هنگام غنی سازی) دانش ارزشمند و دائمی بدست آورده است. قرار بود برجام اصلی چنین فعالیتی را به سالهای بعد موکول کند ، بنابراین پیشرفت هسته ای ایران را آهسته کند. اکنون آمریکا می خواهد که ایران موافقت کند تا مذاکرات بعدی را که نه تنها مفاد توافق را تمدید می کند - برای مثال تأخیر در تاریخی که ایران می تواند به طور قانونی سانتریفیوژهای پیشرفته را نصب کند - به تأخیر بیندازد ، بلکه موارد غیرهسته ای مانند موشک های بالستیک ایران و پشتیبانی گروه های مبارز در منطقه را پوشش دهد. آقای رئیسی می گوید موشک ها و پشتیبانی آنها از شبه نظامیان "غیرقابل مذاکره" است.
بن بست به طور ویژه خطرناک است زیرا ایران مصمم است که قدرت چانه زنی خود را نه تنها با گسترش مداوم فعالیت هسته ای ، و همچنین با کاهش زمان لازم برای ساخت بمب ، بلکه با تهدید به اینکه برنامه هسته ای خود را کمتر شفاف سازی می کند، افزایش دهد. در فوریه ، ایران چندین ماده سختگیرانه بازرسی برجام ، مانند نصب دوربین در سایتهای هسته ای را رد کرد ، اما بلافاصله موافقت کرد که "یک توافق فنی موقت" با آژانس بین المللی انرژی هسته ای برای حفظ برخی دسترسی ها داشته باشد.
این اقدامات برای توقف فاصله دو بار تمدید شد اما در 24 ژوئن ، چند روز پس از پایان گفتگوها در وین ، منقضی شد. دولت ایران می گوید که هنوز درباره تمدید آنها تصمیم نگرفته است - و اشاره می کند که ممکن است داده های موجود در دوربین ها را حذف کند. به نظر می رسد قصد این است که کار برای آمریکا سخت شود ، اما در عمل ایران اعتماد را از بین می برد. در تاریخ 1 جولای خبرگزاری رویترز ، گزارش داد که ایران همچنین به دلیل مشکوک به خرابکاری اسرائیل در آوریل ، دسترسی آژانس انرژی هسته ای به نطنز ، سایت اصلی غنی سازی خود را محدود کرده است.
با وجود همه صحبت های مثبتی که از وین ناشی می شود ، نگرانی در مورد میزان بالا رفتن مخاطرات نیز وجود دارد. آقای اولیانوف ، نماینده روسیه ، می گوید که تجدید تفاهم ایران و آژانس بین المللی انرژی هسته ای "... از عدم اطمینان هایی که می توانند تأثیرات منفی طولانی مدت غیرقابل توجیه داشته باشند جلوگیری می کند." مارک فیتزپاتریک ، یک دیپلمات بازنشسته آمریکایی که به رهبری سیاست منع گسترش سلاح های هسته ای برای وزارت امور خارجه کمک کرد ، صریحتر می گوید: "ایران با آتش بازی می کند."
Can America and Iran revive their nuclear deal?
America and Iran—indirectly, via Britain, China, France, Germany, Russia and the EU—are discussing how to revive the Joint Comprehensive Plan of Action.
The agreement was signed in 2015 but then abandoned by President Donald Trump three years later.
In response to American sanctions, Iran has steadily breached the deal’s provisions on nuclear activity by testing advanced centrifuges and accumulating enriched uranium, among other proscribed steps.
Over the past year, America and Iran have each said that they are willing to return to the terms of the original deal if the other does so, too.
But there are hurdles.
An agreement is said to be close, but there are plenty of obstacles
THE GRAND HOTEL on Vienna’s Ringstrasse, the city’s elegant boulevard, is a felicitous spot for nuclear diplomacy. It is not just the opulent surroundings or the unlimited coffee. The hotel was also the headquarters of the International Atomic Energy Agency (IAEA), the world’s nuclear watchdog, for 22 years. Yet the diplomats that have gathered there for six rounds of talks since April, most recently on June 20th, have had little luck so far. And time may be running short.
Over the past year, America and Iran have each said that they are willing to return to the terms of the original deal if the other does so, too. “We think almost all the agreement documents are ready,” said Iran’s deputy foreign minister after the latest round. There is “a new level of optimism”, enthused the EU’s envoy to the UN on June 30th. Russia’s foreign ministry reckons that a deal may be done by July 14th, the JCPOA’s sixth anniversary. And yet reinstating the original terms is not as easy as it sounds, since circumstances have changed so much since the deal was first agreed.
It does not help that Iran is in the midst of a political transition. Ebrahim Raisi, a hardline nationalist, is due to replace Hassan Rouhani, a pragmatist, as president on August 3rd, following a rigged election last month. Mr Raisi and those around him are more hostile to America and the West than the current government. That does not mean a deal is impossible—it was, after all, another hardliner, Mahmoud Ahmadinejad, Mr Rouhani’s predecessor, who began the talks that eventually led to the JCPOA. But Mr Raisi’s election does complicate things.
Mr Rouhani’s government has “very little incentive” to devote its last month in office to frantic diplomacy, says Aniseh Bassiri Tabrizi of the Royal United Services Institute, a British think-tank. Any political rewards would be distant, since the next election—for Iran’s parliament (the majlis)—is not due for three years. Nor is there any guarantee that the new government will fully implement any deal it inherits, says Dr Tabrizi.
Iran’s domestic politics is not the only hurdle in the way of an agreement. “We still have serious differences that have not been bridged,” warned a senior American official speaking anonymously to reporters on June 24th. “Whether it’s the nuclear steps that Iran needs to take to come back into compliance, the sanctions relief that the US will be offering, or the sequence of steps that both sides would be taking.”
Sequencing is no longer the obstacle it once was. Both sides accept that they could return to the deal in a series of concurrent steps rather than waiting for the other to do everything first. But the other challenges remain.
Iran has said that it wants America to remove all sanctions imposed by Mr Trump. America retorts that it will only lift those covered by the terms of the JCPOA. Indeed in March the Biden administration actually imposed new sanctions on two members of the Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) for human-rights abuses. It is those sorts of sanctions, “economically inconsequential but highly politically sensitive”, that are most challenging, says Henry Rome of the Eurasia Group, a consultancy. They include America’s labelling of the IRGC as a terrorist group, and sanctions against the supreme leader, Iran’s military command and Mr Raisi himself.
Then on June 30th Majid Takht Ravanchi, Iran’s ambassador to the UN, said that the country wanted “assurances that...the US will not, once again, withdraw from the JCPOA”, in order to avoid spooking potential investors. American officials say that it would be impossible to provide such certainty, not least because the JCPOA could not be turned into a binding treaty without support from two-thirds of America’s senators. Republicans, who make up half the Senate, have bitterly opposed the deal from the start. In any case, Mr Trump also showed that a president could easily walk away from even long-standing treaties. “There is no such thing as a guarantee,” said the American official, even before Mr Ravanchi’s comments, “and I think Iran knows it and we know it.”
Western countries have their own complaints. They argue that although Iran has portrayed its breaches of the deal as remedial and reversible, it has also gained valuable and permanent knowledge by, among other things, operating advanced centrifuges and manufacturing uranium metal (the solid form used in reactors or bombs, as opposed to the gaseous compound used during enrichment). The original JCPOA was supposed to defer such activity to later years, thus slowing Iran’s nuclear progress. America now wants Iran to agree to follow-on talks that would not only extend the deal’s provisions—delaying the date when Iran could legitimately install advanced centrifuges, for example—but also cover non-nuclear issues, such as Iran’s ballistic missiles and support for militant groups in the region. Mr Raisi says its missiles and support for militias are “non-negotiable”.
The impasse is especially dangerous because Iran is determined to build up its leverage not only by steadily expanding its nuclear activity, thus shrinking the time that it would take to build a bomb, but also by threatening to make its programme less transparent. In February, Iran repudiated several of the JCPOA’s tough inspection provisions, such as the installation of cameras at nuclear sites, but promptly agreed to a “temporary technical understanding” with the IAEA to preserve some access.
Those stop-gap measures were renewed twice but expired on June 24th, days after the conclusion of talks in Vienna. Iran’s government says it has yet to decide whether to extend them—and hints that it might delete the data on cameras. The intention seems to be to make America sweat, but in practice Iran is eroding trust. On July 1st Reuters, a news agency, reported that Iran had also restricted the IAEA’s access to Natanz, its main enrichment site, following suspected Israeli sabotage there in April.
For all the positive talk emanating from Vienna, there is also anxiety about how high the stakes are becoming. Mr Ulyanov, the Russian envoy, says that renewing the Iran-IAEA understanding “would...avoid uncertainties which can have unjustifiable long-lasting negative effects.” Mark Fitzpatrick, a retired American diplomat who helped lead non-proliferation policy for the State Department, puts it more bluntly: “Iran is playing with fire.”
لیست لغات مهم این خبر اکونومیست
- revive
- steadily breached
- deal’s provisions
- accumulating
- proscribed
- hurdles
